ఒంటి మీది బట్టలు విప్పి నీళ్లు పోసుకుందామనుకుంటుండగా
 ” అక్షరా డోర్ తియ్” అంటూ అక్క  డోర్ మీద  కొట్టింది…
విడిచిన లంగాని రొమ్ముల వరకు కట్టుకుని తలుపు తీసే సరికి చేతిలో ఒక బాక్స్ పట్టుకుని అక్క లోపలికి వచ్చింది…
“నువ్ అలా స్టూల్ మీద కూర్చో”  అని చెప్పి డోర్ మూసింది…
“నేను చేసుకుంటాలే అక్కా” అన్నా…
“నన్ను  దగ్గరుండి నీకు స్నానం చేయించమని .. మీ అత్తయ్య ఇవన్నీ ఇచ్చి పంపింది” అంది తను తెచ్చిన బాక్స్ చూపిస్తూ…
ఇంక నేనేం మాట్లాడకుండా కూర్చున్నా…
వాదించి లాభం లేదు అనిపించింది..

“అది కూడా తీసేయ్ ” అంది అక్క…
నేను కామ్ గా లంగా విప్పి పక్కన పడేసా…
“ఇదిగో హెయిర్ రిమూవర్ .. కాళ్ళ మధ్య పూసుకో” అంటూ ఒక ట్యూబ్ ఇచ్చింది…
నేను తను చెప్పినట్టు చేస్తున్నాను…
ఆ లోపు తను ఒక రెండు రకాల పిండి లాంటి పదార్థాలు ఒక బౌల్ లో వేసి కాసిన్ని నీళ్లు కలిపి పేస్ట్ లా చేసింది… దాన్ని తను నా వీపుకు రుద్దుతూ…  ముందు భాగంలో నన్ను రుద్దుకోమంది…
చేతులకి కాళ్ళకి పట్టించింది…
బకెట్ లో నీళ్లు నింపి.. అందులో ఏదో లిక్విడ్ కలిపింది…
ఒక ఐదు నిమిషాలు అలాగే కూర్చోబెట్టి టిష్యూ పేపర్ ఇచ్చి కాళ్ళ మధ్య క్లీన్ చేసుకోమంది…
తర్వాత నీళ్లు పోసి ఒంటికి పూసిందంతా కడిగేసింది…
కొత్త రకం సబ్బేదో ఇచ్చి రుద్దుకోమంది…
ఒకటికి రెండు సార్లు ఒంటికి సబ్బు రుద్దించి స్నానం చేయించింది…
టవల్ ఇచ్చి తుడుచుకోమంది…
తర్వాత ఇంకో టవల్ ఇచ్చి కట్టుకొని రమ్మని బయటకు వెళ్ళింది..నేనా టవల్ రొమ్ముల్ని కవర్ చేస్తూ కట్టుకొని వెళ్ళాను…
అక్క ఏవో సర్దుతుంది… నేను రావడం చూసి ఇలా కూర్చో అంటూ డ్రెస్సింగ్ టేబుల్లో ముందు స్టూల్ ని చూపించింది…
 అక్క బాత్ రూమ్ లోకి వచ్చినప్పట్నుండి నేను ఏమీ మాట్లాడకుండా.. కాదనకుండా తను చెప్పిందల్లా చేస్తున్నాను… చెవులకి ఆమె మాటలు వినబడుతున్నాయి … కాళ్ళు చేతులు అక్క చెప్పినట్టల్లా చేస్తున్నాయి.. కానీ నా మనసు అక్కడ లేదు… స్నానం చేస్తున్నంత సేపూ.. అది ఎక్కడో దూరంగా ఆలోచిస్తుంది…
తర్వాత జరగబోయే దాన్ని ఊహించే ప్రయత్నం చేస్తోంది… కానీ ఎంతకీ అంతు పట్టట్లేదు…

“అసలు నాకు రవి ధైర్యమేంటో అర్థం కాలేదు…
ఒక వేళ నేను ఫోటో చూసి ఉంటే ఏమయ్యేది..
లేదా పెళ్ళిచూపులకి ఒప్పుకుని గోల చేసి ఉంటే ఏం చేసేవాడు…
నేను ఒప్పుకుంటానని ఎలా అనుకున్నాడు…
ఏమిటతని నమ్మకం…
ఆ రాత్రి తర్వాత నేను ఎవరికీ చెప్పలేదని తెల్సి ఇంత ధైర్యం చేశాడా…
అదే అయ్యుంటుందనిపిస్తుంది…”

ఇప్పుడు కూడా నా ఆలోచనల్లో నేను ఉండి బొమ్మలా స్టూల్ మీద కూర్చుంటే అక్క తన పని తాను చేస్తుంది..  ఒంటికి ఏవేవో పూసింది…
అత్తయ్య ఇచ్చిన ఆకు పచ్చ బోర్డర్ ఉన్న తెలుపు రంగు  చీర కట్టించింది…
లూస్ గా జడ వేసి ఒత్తుగా పూలు పెట్టింది…
చేతినిండా గాజులు తొడిగింది…
ఒకటి రెండు నగలు వేసింది…
ఏదేదో మాట్లాడుతుంది కానీ అవేవీ నా చెవులను దాటి లోపలికి వెళ్ళలేదు…
మనసంతా ఎడతెగని ఆలోచనలతో నిండి పోయి గందరగోళంగా ఉంది…
ఇంక అక్క మాటలేం అర్థమౌతాయి…
నా మనసు ఇంకా ఆలోచిస్తూనే ఉంది..

“ఫోటో చూడకుండా తప్పు చేశానా?..చూసి ఉండాల్సిందా? .. అనిపిస్తుంది…
చూసినా ఏం చేసేదానివి అని మనసు ప్రశ్నించింది…
అవును చూసినా ఏం చేసేదాన్ని? జరిగింది చెప్పగలిగే దాన్నా…
జరిగింది చెప్పకుండా ఫోటో చూసి వద్దనే దాన్నా…
వద్దంటే నాన్న వాళ్ళు ఊరుకునే వాళ్ళా..
కారణం లేకుండా… అబ్బాయిని చూడకుండా.. వద్దని ఎలా చెప్పేదాన్ని…
 ఫోటోచూసినా, పెళ్ళిచూపుల్లో రవి వచ్చి.. ముందు కూర్చుని వెళ్లినా… కారణం చెప్పకుండా నేను ఈ పెళ్లి వద్దు అంటే ఎవరూ వినే వాళ్ళు కారు…
కొంతలో కొంత చూడందే నయమయింది … లేదంటే ఆ రోజు నుండి ఈ రోజు వరకు కూడా ఈ టెన్షన్ అంతా పడాల్సి వచ్చేది అనిపించింది…”
ఇంతలో అక్క పని పూర్తయినట్టుంది…
“ఒక సారి అద్దం లో చూసుకోవే ఎంత అందంగా ఉన్నవో” అంది…

నేను అద్దం లోకి చూసాను…
నాకు అక్క చేసిన అలంకరణ ఏదీ కనబడడం లేదు..
నా కళ్ళు  అద్దంలో కనబడుతున్న కళ్ళని కలుసుకున్నాయి…
ఆ కళ్ళు ఈ కళ్ళని “ఏం చేస్తావ్ ఇప్పుడు” అని ప్రశ్నిస్తున్నట్టు అనిపించింది…
నిజమే ఇప్పుడు ఏం చేయాలి??
నాకు  జవాబు ఏమీ తోచలేదు…

ఇంతలో అమ్మ వచ్చింది… “అయ్యిందా.. టైం అవుతుంది ” అంటూ…

“అయిపోయిందమ్మా” అంది అక్క…

“సరే ఇంకో పావుగంట టైముంది కదా.. ఈ లోపు నువ్వెళ్ళి గదిలో ఇంకేమన్నా కావాలేమో .. చూసిరా” అంది అమ్మ…

అక్క వెళ్లిపోవడంతో అమ్మ నా దగ్గరే కూచుంది..
కానీ ఏమీ మాట్లాడలేదు…

నేనూ ఏమీ మాట్లాడలేదు.. నా ఆలోచనలన్నీ ఇప్పుడు ఏం చెయ్యాలా అనే ప్రశ్న చుట్టే తిరుగుతున్నాయి… ఎంతకీ జవాబు దొరకలేదు…
అద్దంలో నా ప్రతిబింబాన్ని చూసాను..

“ఏమిటి” అని దాని కళ్ళు అడిగాయి..

“ఏం చెయ్యమంటావో నువ్వే చెప్పు” అని నా కళ్ళు దాని కళ్ళని ప్రశ్నించాయి…

” ఇప్పుడు నీ సమస్య ఏమిటి?”

“నీకు తెలుసు కదా”  

“శోభనమా? “

“అవును”

“పెళ్లికి ఒప్పుకున్నపుడు తెలియదా”

“తెలుసు… కానీ…”

“రవితో… అని తెలియదంటావ్”

“అవును”

“అంటే రవి కాకుండా వేరే వ్యక్తి అయితే  సంతోషంగా ఉండేదానివా”

“లేదు “

“కదా.. మరి ఇప్పుడు ఇంతగా మధనపడడం ఎందుకు… జరగవలసిన నష్టం ఎప్పుడో జరిగిపోయింది… అది వెనక్కి తిరిగి వచ్చేది కాదు… పెళ్లికి ఒప్పుకున్నదే అమ్మా నాన్నలకు బాధ కలగొద్దని అని  అనుకున్నప్పుడు.. ఇప్పుడు ఇంతగా ఆలోచించవలసిన పని లేదు…
ఎవరైనా .. ఎలా ఉన్నా అంగీకరించాలి అని ముందే అనుకున్నావు కదా… మరి ఇప్పుడు ఇంత ఆలోచన ఎందుకు… అక్కడ రవి ఉంటే ఏమి ..ఇంకొకరు ఉంటే ఏమి.. ఎవరితో అయినా ఒకటే కదా… “

“అవును”

“అందుకే ఇంకేమీ ఆలోచించకు… నీవిప్పుడు తెగిన గాలి పటం లాంటిదానివి… గాలి ఎటు వీస్తే అటు వెళ్ళాలి… ఎంత ఆలోచించినా పరిస్థితులు నీ చేతుల్లకి రావు.. ఏది ఎలాగైనా జరగని స్వీకరించడానికి సిద్ధపడు … అదొక్కటే నువ్విపుడు చేయగలిగేది “…

ఈ విధంగా నాలో నేను తర్కించుకున్నాక కాస్త రిలీఫ్ అనిపించింది…
అది రవిని స్వీకరించడం వల్ల వచ్చింది కాదు … .ఏమైనా జరగని అనుకోవడం వల్ల వచ్చింది…
 ఒక రకమైన వైరాగ్యం కలగడం వల్ల వచ్చిన రిలీఫ్ అది….
అంతలో అక్క తిరిగి వచ్చి ” అక్షరా పద ” అంది..
నేను లేచి నిలుచున్నాను…

అక్క నా దగ్గరికి వచ్చి చేయి పట్టుకొని పద అంటూ తీసుకెళ్లింది…
వెళ్లెప్పుడు ” చూడు అక్షరా… నీకు నేను డిన్నర్ కి ముందు అంతా చెప్పాను… ఇప్పుడు మళ్లీ చెబుతున్నాను… గదిలోకెళ్లాక కూడా మూడీగా ఉండకు… కొంచెం ఫ్రీ గా ఉండు.. రవి చెప్పినట్టు విను… ” అని నాకు మాత్రమే వినబడేలా చిన్నగా చెప్పింది…
నేనేం మాట్లాడలేదు…
పైన ఉన్న గది డోర్ వద్దకు మేం వెళ్ళేసరికి అమ్మ పాల గ్లాస్ తెచ్చి నా చేతికి ఇచ్చింది…
అమ్మ వెంట అత్తయ్య కూడా వచ్చింది….
నేను ఇంకా డల్ గానే కనిపించానేమో… “మరేం ఫరవాలేదమ్మా… అబ్బాయికి అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పాను… నువేం భయపడకు” అందావిడ…
“ఇంకా భయపడడానికి ఏముంది” అనిపించింది నాకు… కానీ ఏమీ మాట్లాడకుండా సరే అన్నట్టు తలూపాను..
అక్క నన్ను లోపలికి వెళ్ళమని చెప్పి… నేను గదిలోకి అడుగు పెట్టగానే వెనకనుండి తలుపులు మూసింది.