అర్జున్: సరే, మళ్ళీ కలుద్దాం.

ఒక కొత్త ఉదయం 2వ భాగం
 
శుక్రవారం, ఉదయం 10 గంటలు, చట్టగ్రాం ధర్మాసుపత్రి బళ్ళు నిలిపే చోటు….
 
అక్కడే ఆపిఉన్న నా కారు దగ్గరికి వెళ్తుంటే, ఎవరో వెనకనుంచి నన్ను పిలిచినట్లనిపించింది. వెనక్కి తిరిగా. తనే, నిన్న నేను కాపాడిన టీనేజ్ కుర్రాడు, తన పేరు గోపాల్ సేన్. తను వీల్ చార్ లో కూర్చుని ఉన్నాడు, తన వెనుక అతని అమ్మ, సోదరి కాబోలు నిలబడి ఉన్నారు. నిన్న ఈ ప్రమాదం గురించి చెప్పడానికి వాళ్ళింటికి కాల్ చేసినప్పుడు తన సోదరే మాట్లాడింది. ప్రమాదం గురించి విన్నవెంటనే ఐదు నిముషాల్లో అలాగే కాలెజ్ బట్టల్తోనే వచ్చింది. తను వచ్చేటప్పటికే నేను అక్కడి ఫార్మాలిటీలన్నీ పూర్తి చేసున్న, తనొచ్చి గార్డియన్ గా సంతకం చేసింది డాక్టర్లు తమ పని మొదలు పెట్టడానికి. వాళ్ళు నా దగ్గరకొచ్చి పలకరించారు.
 
“అమ్మా, తనే నిన్న మన గోపాల్ జీవితాన్ని కాపాడి హాస్పిటల్ కు తీసొచ్చిన దేవుడు” గోపాల్ సోదరి వాళ్ళ అమ్మతో చెప్పింది.
 
గోపాల్ అమ్మ: చాలా థ్యాంక్స్ బాబు. నీకెంతగానో ఋణపడిపోయాం నా చిన్న కొడుకు ప్రాణాలు కాపాడినందుకు.
 
నేను: మరేం పరవాలేదు అమ్మగారు, నాకాసమయంలో అది నా కర్తవ్యంగా తోచి చేసాను. మనుషులన్నాక ఒకరికొకరం సహాయం చేసుకోవాలి కదా, అదే చేసాను. ప్రత్యేకంగా ఏం చేయలేదు.
 
గోపాల్ అమ్మ: కాదు బాబు, నువ్వు చేసిన పని చాలా ప్రత్యేకమైనది, అందరూ తమ ప్రాణాలను పణంగా పెట్టి ఇంకొకరి ప్రాణాలను కాపాడరు. నువ్వు వొప్పుకోవడానికి మొహమాటపడుతున్నావు. నువ్వు మా పాలిటి దేవుడివి.
 
నేను: అమ్మా, మీరు నన్ను మరీ పొగిడేసి ఇబ్బంది పెడుతున్నారు.
 
గోపాల్ సోదరి” సరే మనమిక దాని గురించి మాట్లాడ్డం ఆపేస్తాం, తన చేతిని ముందుకు చాస్తూ “హాయ్, నా పేరు సుభద్ర, మిమ్మల్ని కలుసుకోవడం నాకేంతో సంతోషంగా ఉంది, అన్నట్లు మీరు…”
 
నేను: అర్జున్ దాస్.
 
అది విని గోపాల్ నవ్వి…
గోపాల్: వావ్…అర్జున్, సుభద్ర..ఎంతటి యాదృచ్చికం
 
సిగ్గుతో ఎర్రబడ్డ మొహతో
సుభద్ర: ఇక ఆపుతావా, ఇదేం సరదా కాదు
 
గోపాల్ అమ్మ కూడా కాస్త కోపంగా చూడడంతో గోపాల్ ఇంకేం మాట్లాడలేదు, కాని వెంటనే నా వైపు చూసి మట్లాడుతూ…
 
గోపాల్: అన్నా, రేపు మా ఇంటికి రావా ప్లీజ్, ప్లీజ్. రేపు నా పుట్టిన రోజు, మీరు రేపు రావాల్సిందే.
 
నేను: నేనా, ఈ పరిస్థితిలోనా (నావైపు చూసుకుంటూ) …కాని ఇది అంత మంచి ఆలోచనగా అనిపించడం లేదు.
 
గోపాల్: అమ్మా, నువ్వన్న చెప్పు తనని రమ్మని
 
గోపాల్ అమ్మ: నేను కూడా అదే ఆలోచిస్తున్నా, మాకింతటి సహాయం చేసిన నీకు కొద్దోగొప్పో మా ఆతిధ్యాన్ని రుచి చూపించాలి. దయచేసి కొన్ని గంటలకైనా నువ్వు వస్తే నాకు తృప్తిగా ఉంటుంది.
 
సుభద్ర: అవును సార్, ప్లీజ్…రేపు మీరు వస్తే మీతోబాటూ గోపాల్ పుట్టినరోజు వేడుక జరుపుకోవడం మా కెంతో సంతోషంగా ఉంటుంది. మా ఇంటి చిరునామా రాసిస్తాను ఉండండి అంటూ సుభద్ర తమ చిరునామా ఓ కాగితం పై రాసిచ్చింది.
 
సుభద్ర: అమ్మా..ఇక వెళ్దాం. అర్జున్ గారు రేపొస్తారులే, రేపు కలుద్దాం అర్జున్ గారు.
 
నాతో తప్పకుండా వాళ్ళ ఇంటికి వస్తానని మాట తీసుకుని పార్కింగ్ స్థలం వైపు వెళ్ళసాగారు. నా కైతే ఇప్పుడు నేనున్న మన స్థితిలో ఎక్కడికి వెళ్ళాలని, ఎవరితోనైనా కలవాలని అస్సలు లేదు…కాని అదేంటో ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోనే ఎప్పుడూ ఇరుక్కుంటుంటాను. ఇప్పుడు వాళ్ళింటికి తప్పనిసరిగా వెళ్ళాల్సివస్తోంది మాట ఇవ్వడం వల్ల. ఆలోచిస్తూ నేను నా కార్లో కూర్చుని స్టార్ట్ చేసాను. సుభద్ర మళ్ళీ పార్కింగ్ లోకి హడావిడిగా వచ్చి నా కార్ వైపు పరుగెత్తుకుంటూ రాసాగింది.
 
సుభద్ర: అర్జున్ సార్, ఒకవేళ మా ఇంటి చిరునామా కనుక్కోవడం కష్టమైతే మమ్మల్ని ఎలా కాంటాక్ట్ చేస్తారు?
 
నేను: అది నేను చూసుకుంటా.
 
సుభద్ర: చూసుకోవడాలు, వెతకడాలు ఇవన్నీ వద్దు సార్, మీ ఫోన్ నంబరు ఇవ్వండి, మీరు రావడం ఆలస్యమైతే, ఏదైనా సమస్య వస్తే కాల్ చేయొచ్చు. రేపటి వేడుకలో మీరే మా ప్రత్యేకమైన ముఖ్య అతిధి, కాబట్టి మీరు రావడం అస్సలు ఆలస్యం కాకూడదు.
 
నేను: సరే, ఇదిగో నా కార్డ్.
 
సుభద్ర: వావ్, మీరు పారడైజ్ లో పనిచేస్తారా…ఉమ్మ్మ్..బావుంది. 
(అసలు నేనే పారడైజ్ యజమానినని తనకు తెలియలేదు) 
 
ఉండండి నేను మీకు కాల్ చేస్తాను, నా నంబరు సేవ్ చేసుకోండి.
 
మేము నంబర్లు సేవ్ చేసుకున్న తరువాత, తన సోదరి తమను తీసుకెళ్ళడానికి వస్తోందని చెప్తూ తనెళ్ళింది.
 
ఆసుపత్రి నుంచి బయటకు వస్తుంటే మురాద్ కాల్ చేసాడు. మేము ముందనుకున్నట్లు చేయడానికి (మా ఇంట్లో రహస్య కెమరాలు అమర్చడం) అన్నీ తయారుగా ఉన్నాయని, నేను నా కుటుంభాన్ని ఆవేళ మద్యాహ్నం ఎక్కడికైనా బయటకు తీసుకెళ్ళాలని చెప్పాడు. సోహెల్ నాకిచ్చిన పనిని నేనిప్పుడు పూర్తి చేయాలి.
 
అర్జున్ ఇంట్లో…
 
సుప్రియ (అర్జున్ అమ్మ): బాబు, నిన్ను ఇవాళ విశ్రాంతి తీసుకోమని చెప్పాకదా, ఎక్కడికెళ్ళావు?
 
అర్జున్: కొద్దిగా పనుంటే హోటల్ వరకూ వెళ్ళొచ్చా. దేవ్ తన ఆర్ట్ క్లాసునుంచి వచ్చేసాడా?
(దేవ్ కు ప్రతి శుక్రవారం ఆర్ట్ క్లాసు ఉంటుంది)
 
సుప్రియ: ఆ…ఓ ఐది నిముషాల క్రితమే వచ్చాడు, బహుశా స్నానం చేస్తుండొచ్చు.
 
బనిషా వంటగదినుంచి పళ్లరసం తీసుకొచ్చి నాకందించింది. డ్రాయింగ్ రూం లోని సోఫాలో నా పక్కనే కూర్చుంటూ..
 
బనిషా: (షోనా) బంగారు, సోహెల్ అన్న ఇవాళ కాల్ చేసాడు. చెప్తే నువ్వు నమ్మవు, శ్రీమతి యాస్మిన్ నన్ను తన సహాయకురాలిగా ఎన్నుకుందట. నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది ఆ ఆనందంలో మాట్లాడాలో తెలియడం లేదు. తను చట్టగ్రాం చుట్టుపక్కల చాలా పేరుప్రఖ్యాతులున్న న్యాయవాది.
 
అర్జున్: ఈ పని నీకు తగినదే, దీనికోసమేగా నువ్వు కొన్ని నెలలుగా చాలా కష్టపడి చదువుతూ పని చేస్తున్నావు.
 
బనిషా: అవుననుకో, కాని నాకు కొద్దిగా గాబరాగా కూడా ఉంది.
 
దేవ్: కంగ్గరు పడకు వదినా, నువ్వు ఈ పని చాలా బాగా చేయగలవు, ఆత్మవిశ్వాసంతో ఉండు. 
 
అర్జున్: కరెక్ట్, నీపై నీకు నమ్మకం చాలా ముఖ్యం. ముందు అక్కడికి వెళ్ళు, అక్కడ జరిగేవన్నీ చూడు, నేర్చుకో. చాలా తొందర్లోనే నువ్వు నేర్చేసుకుంటావు అందరికన్నా బాగా.
 
బనిషా: మీ అందరి సహకార ప్రోత్సాహాలు లేకుంటే నేనిది సాదించేదాన్ని కాదు, మీ అందరికి ప్రోత్సాహానికి చాలా చాలా థ్యాంక్స్.
 
అర్జున్: మా సహకారం ఎప్పుడూ ఉంటుంది.
 
చంపా వంటగది నుంచి బయటికొస్తూ అందరూ భోజనాలు ఇప్పుడే చేస్తారా అంది
 
అర్జున్: ఇప్పుడే వద్దు చంపా, కాస్త ఆగుదాం. నొకుల్ కూడా రానీ, వొంటి గంటలోపల వచ్చేస్తాడు కదా.
 
సుప్రియా: బాబా, అన్నట్లు చెప్పడం మర్చేపోయా, ఇందాక రజియా, మురాద్ కాల్ చేసారు. ఇవాళ రాత్రి భోజనానికి వాళ్ళింటికి రావాలని.
 
దేవ్: ఏంటి విశేషం?
 
సుప్రియా: విశేషమేమీ లేదు, సరదాగా అందరూ కలుద్దామని అంతే.
 
దేవ్: అట్లంటే మనం ప్రతివారం ఆడే లూడో ఆట ఇవాళ లేనట్టే. పోయిన వారం చాలా సరదాగా ఉన్నింది.
 
అర్జున్: పోయిన వారం ఎవరు గెలిచారు, నేనిక్కడ లేను కదా ఆ రోజు.
 
దేవ్: నేను, నొకుల్ గెలిచాము, వదిన రెండుసార్లూ వోడిపోయింది.
 
అర్జున్: ఓ, ఐతే పందెమేమి?
 
దేవ్: ఏముంటుంది, మామూలుగా ఉండే 100 టకా.
 
అర్జున్: నిషా, మరి ఇంకా పందెం చెల్లిచలేదా?
 
బనిషా: లేదు…అంటే చెల్లించేసా. అంటే…ఇంకా లేదు.
 
అర్జున్: నాకర్థం కాలేదు.
 
దేవ్: వదిన నిన్న నాకు చెల్లించింది, ఇంకా నొకుల్ కు చెల్లించలేదు.
 
బనిషా: వచ్చినప్పటినుంచీ ఇక్కడే ఉన్నావు, వెళ్ళి కాస్త ఫ్రెష్ అవ్వు.
 
ఈ సంబాషణ ఇక్కడితో ఆపడానికి బనిషా మాట మార్చిందని నాకర్థమైంది. దేవ్ ఏ చెల్లింపు గురించి మాట్లాడుతున్నాడో కూడా అర్థమైంది, బహుశా గుద్ద దెంగుడే పందెం కావొచ్చు. నొకుల్ కూడా అటువంటిదే ఏమన్నా అదిగిఉంటాడు. సోహెల్ ఈ ఇంట్లో రహస్య కెమరాలను ఎప్పుడు అమరుస్తాడో అని నాకు చాలా ఉత్సుకతగా ఉంది, ఇక్కడేం జరుగుతోందో నాకన్నీ తెలియాలి.

ఇక్కడేం జరుగుతోందో నాకన్నీ తెలియాలి.
 
శుక్రవారం ఉదయం 10 గంటలు, జలాల్ ఖాన్ ఫాం హౌస్…
 
ఆహ్…ఆహ్..ఆగ్..ఉమ్మ్…ఆహ్హ్….
 
మూలుగులూ, తప్…తప్…మని శబ్దాలు వస్తున్నాయి…అక్కడున్న పెద్దగదిలో మూడు మంచాలు ఉన్నాయి. మూడు బెడ్ లపై ముగ్గురు ఆడవాళ్ళు ఉన్నారు, వాళ్ళని ఆరుగురు దృడమైన మగవాళ్ళు దెంగుతున్నారు. ఆడవాళ్ళను చూస్తుంటే, ఆ దెంగుడు వాళ్ళకెంతో నచ్చినట్లు బాగా ఇష్టంగా దెంగించుకుంటున్నారు. సుఖంగా మూలుగుతూ, ఇంకా గట్టిగా దెంగమని, ఇంకా…ఇంకా..అంటూ అరుస్తూ ఆ మగాళ్ళని రెచ్చగొడుతూ, ఇంకా కావాలని బతిమాలుతున్నారు. తమ మొగుళ్ళు తమనింతగా ఎప్పుడూ సుఖపెట్టలెదని, ఆ మగాళ్ళ మడ్డలకు తాము బానిసలమని, తమను ఎప్పుడూ ఇలాగే దెంగుతూ, తమను ఆ మగాళ్ళు పెళ్ళైన లంజల్లా ఉంచుకోమని అరుస్తున్నారు గట్టిగా. అదొక సినిమా షూటింగ్ సెట్లా ఉంది. ఆ రూం నాలుగు మూలలా నాలుగు కెమరాలు ప్రకాశవంతమైన వెలుతురులో అక్కడ జరుగుతున్న దాన్ని రెకార్డు చేస్తున్నాయి. 
 
ఇంతలో ఆ రూం లో ఉన్న ఒక ఫోన్ మోగింది. ఒక 22..23 యేళ్ళ కాలేజి అమ్మాయిని, అదే రూం లో ఇంకో మూల కెమరాలకందకుండా దెంగుతున్న ఓ మద్యవయస్కుడు ఫోన్ శబ్దం విని ఏడుస్తున్న ఆ అమ్మాయి పైనుంచి లేచాడు….అతనే జలాల్ ఖాన్. లేచి, ఫోన్ అందుకుని..
 
జలాల్: ఆ, దిలీప్ బాబు, ఎలా ఉన్నావు?
 
దిలీప్: ఎక్కడ వున్నావు? నేనేం బాలేను, నిన్ను అత్యవసరంగా కలవాలి.
 
జలాల్: నా ఫాం హౌస్ తెలుసుగా, అక్కడే ఉన్నా. ఇక్కడికే వచ్చేయ్ కలుద్దువుగాని, అదీకాక కొన్ని ఫ్రెష్ హోంలీ సరకు ఉంది, నేనూ నా మనుషుల్ సరదా చెసుకుంటున్నాము.
 
దిలీప్: ఇవాళ రాలేను. ఆ డాక్టరు స్థలము ఇక నాదేనన్నావు కదా, ఇప్పుడు చూడు కోర్టు నుంచి నోటీసు వచ్చింది దాని విషయంలో, రెండు వారాల్లో కోర్టుకు రమ్మని.
 
జలాల్: ఎవరికంత ధైర్యం, మనకు వ్యతిరేకంగా కోర్ట్ లో కేసు వేయడానికి? సరే, నే చూసుకుంటాలే అదెవరో, మన దారికి అడ్డం వస్తే ఏమౌతుందో తెలుసుకుంటాడు.
 
దిలీప్: నువ్వాపనిలో ఉండు, నేను కొత్తగా వచ్చిన పోలీస్ ఆఫీసరును కలిసొస్తా. వాళ్ళను కూడా మన గుప్పిట్లో పెట్టుకోవాలి కదా, అప్పుడప్పుడు వాళ్ళ సహాయం కూడా అవసరమౌతుంది.
 
జలాల్: సరే, మళ్ళీ కలుద్దాం, నువ్వేం దిగులు పడకు ఆ డాక్టర్ యొక్క వకీలును నేను చూసుకుంటా.
 
స్నేహితులతో సన్నిహితంగా ఉండు, శత్రువులతో ఇంకా సన్నిహితంగా…
 
శుక్రవారం ఉదయం 09:30 గంటలు, సోహెల్ కాలనీ….
 
తన బైక్ ఎక్కుతున్న రోనిని చూసాడు సోహెల్. రోని కూడా అదే కాలనీలో ఉంటాడు సోహెల్ ఉన్న చోటే, అదీకాక సోహెల్ ఇద్దరు కూతుళ్ళకు సాయంత్రం 6 గంటలకు వారానికి 6 రోజులు ట్యూషన్ చెప్తాడు.
 
సోహెల్ రోనిని పిలిచాడు….
 
సోహెల్: హేయ్ రోనీ, ఎలా ఉన్నావు? ఇంట్లో అందరూ బావున్నారు కదా?
 
రోనీ: శుభోదయం సోహెల్ అన్నా, అందరూ బావున్నారు. మీరెలా ఉన్నారు?
 
సోహెల్: నేను బానే ఉన్నా, నువ్వెక్కడికో వెళ్తున్నట్లున్నావ్?
 
రోనీ: అగ్రబాద్ క్లబ్ హౌస్ కెళ్తున్నా. బిల్డరు దిలీప్ అన్న వచ్చే సిటీ కార్పొరేషన్ ఎన్నికల్లో పోటీ చెస్తున్నాడు కదా, ఆయన కొడుకు షిముల్ నా స్నేహితుడు. వాళ్ళ నాన్న ఎన్నికల ప్రచారం లో నన్ను కూడా సహాయం చేయమన్నాడు.
 
సోహెల్: ఆ, అవును, నాకతను తెలుసు. గత రెండేళ్ళుగా సిటీలో చాలా దానధర్మాలు చేస్తున్నాడు కదా, కొన్ని ఎన్నికల పోష్టర్లు కూడా చూసా. అన్నట్లు నేను కూడా అదే వైపు వెళ్తున్నా, దారిలో నన్ను డ్రాప్ చేస్తావా?
కుదరదని చెప్పడానికి రోనీకి సరైన కారణాలేవీ తట్టలేదు, సరే రండి అన్నాడు.  
 
సోహెల్ రోనీ బైక్ వెనకాల కూర్చుని తన జేబులోనుంచి రోనీ చూడకుండా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూ ఏదో తీసి ఆ చిన్న చిప్ ను రోనీ వెనక అతికించాడు. పది నిముషాల ప్రయాణం తరువాత సొహేల్ రోనీ తో బండిని ఆపమంటూ తను దిగాల్సిన చోటు ఇక్కడే అన్నాడు. రోనీ బండి ఆపగా దిగి థ్యాంక్స్ చెప్పాడు. రోనీ పరవాలేదంటూ వెళ్ళిపోగానే సోహెల్ తన ఫోన్ తీసి ఒక యాప్ తెరచి బ్లూటూత్ కనెక్ట్ చేసాడు. ఇప్పుడు సోహెల్ అంతా క్లెయర్గా వినగలుగుతున్నాడు. తన పనికి తృప్తిపడుతూ బస్ ఎక్కి న్యూమార్కెట్ వైపు వెళ్ళాడు. న్యూమార్కెట్ లో దిగి తన సహాయకులకు కాల్ చేసి “రేష్మి, నే చెప్పిన పని చేసావా?” అన్నాడు.
 
రేష్మి బదులిస్తూ, ” చేసేసాను సార్, కాని అది అంత సులభంగా అవ్వలేదు, నా జీతం పెంచాల్సిందే” అంది.
 
విన్న సోహెల్ చిన్నగా నవ్వుతూ, ” మొదట నా జీతం పెరగనీ, నువ్విలాగే నేనేం చెబితే అది చేస్తుండు” అన్నాడు.
 
కొన్ని సూచనలు, సలహాలు ఇచ్చి కాల్ కట్ చేసాడు సోహెల్.
 
శుక్రవారం ఉదయం 10:30 ని, న్యూమార్కెట్ 
 
సోహెల్ నిఘా పరికరాలు అమ్మే దుకాణం ముందు నిలుచుని వున్నాడు. అతనికి కావలసిన వస్తువులను (పరికరాలను) అంతకు ముందే ఆర్డర్ చేసున్నాడు. ఆ దుకాణపు యజమాని సోహెల్ కు ముందునుంచే తెలుసు, సోహెల్ చాలా తరచుగా తనకు కావలసిన వస్తువులను అక్కడి నుంచే కొంటుంటాడు. తను ముందే ఆర్డర్ చేసినవాటిని దుకాణం నుంచి కలక్ట్ చేసుకుని తన మనిషికి కాల్ చేసాడు. రెండు నిముషాలు తనతో మాట్లాడి కాల్ కట్ చేసి అర్జున్ కు కాల్ చేసాడు ఈ సారి.
 
అర్జున్: ఆ, ఏంటి చెప్పు సోహెల్?
 
సోహెల్: ఎక్కడున్నావు?
 
అర్జున్: హోటల్ లో, కొద్దిగా పనిఉంది.
 
సోహెల్: నా మనిషి ఈ రోజు సాయంత్రం ఆరు గంటలకు నీ అపార్ట్ మెంట్ దగ్గరకు వస్తారు, వాళ్ళ దగ్గర నీ అపార్ట్ మెంట్ తాళం చెవి కూడా ఉంది. ఆ సమయంలో ఇంట్లో ఎవ్వరూ లేకుండా చూసుకో.
 
అర్జున్: కాని, అక్కడ 24/7 కాపలా ఉంటుంది, అదీకాక సీసీటీవీ కెమరాలు కూడా ఉన్నాయి. వీటన్నిటినీ తప్పించుకుని నీ మనిషి ఎవరూ చూడకుండా లోపలికి ఎలా వెళ్తాడు?
 
సోహెల్: దాని గురించి నువ్వేం ఆలోచించకు. నా మనిషి లోపలికెళ్ళడం, బయటకు రావడం ఎవరూ చూడరు. ఇటువంటి విషయాల్లో తనకు బాగా అనుభవముంది.
 
అర్జున్: నువ్వెలా అంటే అలాగే, నీమీద నాకు పూర్తి భరోసా ఉంది.
 
సోహెల్: అన్నట్లు, ఈ నిఘా పరికరాలకు పది వేలు అయ్యింది, నా మనిషికి ఇంకో ఇరవై వేలు, మొత్తం ముప్పై వేలు అయ్యింది. ముఖ్యంగా ఇది చెప్పడానికే కాల్ చేసాను. మా వాడికి తన పని పూర్తైన వెంటనే డబ్బులు చెల్లించాలి.
 
అర్జున్: నా స్నేహితునిగా నువ్విదంతా నా కోసం వుచితంగా చేస్తున్నావనుకున్నా, చూస్తే ఇప్పుడు డబ్బులు అడుగుతున్నావు. నువ్వు దురాశాపరుడివి.
 
సోహెల్: హహహా…జ్ఞాన మెప్పుడూ ఉచితంగా దొరకదు స్నేహితుడా. నేను నా కోసం ఏమీ చార్జ్ చేయడం లేదు, ఇది నా స్నేహితుడు నాకు వేసిన బిల్లు.
 
అర్జున్: సరే, నేను నీ “బికాష్” అకౌంట్ లో పంపిస్తాను (బికాష్ బంగ్లాదేష్ లో సాదారణంగా డబ్బులు బదలాయించడానికి వాడే యాప్).
 
సోహెల్: సరే, ఉంటాను.
 
అర్జున్: సరే.