సుధీర్ : బేబీ నేను వెళ్ళనా.. టైం అవుతుంది అనగానే తపన తన తొడలు తెరిచింది. సుధీర్ వెంటనే తన రూంలోకి వెళ్లి రెడీ అవ్వడం మొదలు పెట్టాడు.

రియా : హలో అంది వణుకుతున్న గొంతుతో

తపన : ఏంటే..

రియా : ఒక్క నిమిషం.. ఉమ్మ్.. అమ్మా.. ఉష్.. హా.. ఉష్మ్మా.. అని కార్చేసుకుని తన తొడల మధ్యలో నాకుతున్న పిల్లాడి మొహాన్ని జుట్టు పట్టుకుని పైకి లేపి, రాసాలు అంటి ఊరుతున్న వాడి లేత పెదాలని జుర్రి వెనక్కి నెట్టేసి డైనింగ్ టేబుల్ మీద నుంచి కిందకి దిగి ఫోన్ చెవిలో పెట్టుకుంది

అక్కా.. మారి నా సంగతీ.. అన్నాడు వాడు ఏడుపు మొహం పెట్టి ప్రతీసారి లాగే ఈ సారి కూడా మోసపోయినట్టు.

రియా : మళ్ళీ చూద్దాం లేరా.. కింద వాషింగ్ మెషిన్ లో వాడేసిన నా బ్రా ప్యాంటీ ఉన్నాయి.. నీకు నచ్చింది తీసుకోపో

సరేలే ఏదో ఒకటి అని.. థాంక్స్ అక్కా.. అనుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు వాడు

తపన : ఎవరే.. గొంతు చిన్న పిల్లాడిలా ఉంది

రియా : పిల్లాడేం కాదు పెద్దొడే.. కాకపోతే ఇప్పుడే వయసుకి వచ్చాడంతే.. పక్క ఫ్లాట్ లో ఉంటాడు.. అప్పుడప్పుడు వాడికి అలవాటు చేస్తున్నా

తపన : ఎంతుంది వాడిది..?

రియా : పర్లేదు.. ట్రైనింగ్ ఇస్తే పనికొస్తాడు.. అయినా నువ్వెంటి ఇంత పొద్దున్నే

తపన : ఇవ్వాళ డెలివరీ ఉంది మర్చిపోయావా

రియా : అయితే నాకెందుకు ఫోన్ చేస్తున్నావ్.. సిరికి ఫోన్ చెయ్యి

తపన : ఎక్కడుంది అది

రియా : ఏమో మరి..

తపన : సరే నేను కాల్ చేస్తాలే.. అవును జాను ఎక్కడా

రియా : దాని ఆఫీస్ లో ఇవ్వాళ రిక్రూట్మెంట్స్ అట.. అక్కడే ఉందేమో

తపన : మన పని అయితే అయిపోద్దిగా

రియా : కచ్చితంగా

తపన : సరే.. ఎప్పటిలానే చెయ్యండి.. అస్సలు తేడా రాకూడదు

రియా : సరే సరే బై.. నేను హాస్పిటల్ కి వెళ్ళాలి

బస్టాండ్ లో ఎండకి అయోమయంగా ఏడుపు మొహంతో కూర్చున్నాడు వరుణ్. ఐదు అడుగుల పది అంగుళాలు ఎత్తు, కండలు లేవు కానీ పొలంలో పని చేసి చేసి మంచి పర్సనాలిటీ సంపాదించుకున్నాడు.. బస్సు స్టాండు మొత్తం హడావిడిగా గందరగోళంగా అంతా రద్దీగా ఉంది. నిన్న మధ్యాహ్నం తిన్న నాలుగు ముద్దల అన్నం అంతే.. ఆకలేస్తున్నా మౌనంగా ఏదో ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నాడు.

సిటీకి వచ్చి ఇరవై రోజులు అవుతుంది, గత వారం రోజులుగా ఉద్యోగం కోసం చెయ్యని ప్రయత్నాలు లేవు, ఉన్న పళంగా డబ్బులు కావలి. ఎంత ఇచ్చినా ఇంకా కావాలని చెయ్యి చాచి అడుక్కునే స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆలోచిస్తుండగానే అన్నయ్యా అన్న పిలుపు విని తల ఎత్తాడు, ఎదురుగా తమ్ముడు తరుణ్.

వరుణ్ : నువ్వెంట్రా ఇక్కడా

తరుణ్ : అమ్మ వాళ్ళకి టిఫిన్ కోసం, నువ్వు బస్సు ఎక్కి వెళ్లకుండా ఏం ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నావ్

వరుణ్ : తెలుగు మీడియం అని తోసేస్తున్నార్రా, నాకేం చెయ్యాలో అర్ధం కావట్లేదు, భయంగా ఉంది.. కళ్ళు తుడుచుకున్నాడు

తరుణ్ : అన్నా ఒక్కటి గుర్తుపెట్టుకో, మన దెగ్గర పోగొట్టుకోవడానికి అమ్మా, చెల్లి తప్ప ఇంకేమి లేవు. ఉన్నదల్లా రెండు చేతులు, రెండు కాళ్ళు, ఒక బుర్ర, మనసులో ప్రేమ, గుండెలో ధైర్యం. వీటిని ఎంత వాడతావో వాడు ఆల్రెడీ రోడ్డు మీదకి వచ్చేసాం. అన్ని దార్లు మూసుకుపోయాయి,  ఏదో ఒక కొత్త దారి వెతుకు.. ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా పరిస్థితులని బట్టి తగ్గుతూ తల వంచుతూ తల తెంచుతూ వెళ్లిపోవడమే.. పోనీ డ్యూటీలు మార్చుకుందామా

వరుణ్ : ఏంటి..?

తరుణ్ : నువ్వు హాస్పిటల్ దెగ్గర, అమ్మా చెల్లిని చూసుకో.. నేను రోడ్డు ఎక్కుతాను.. అదే సంపాదిస్తాను

వరుణ్ : నువ్వు చిన్నవాడివి, అయినా నేనుండగా మీకు కష్టం రానిస్తానా.. తల తాకట్టు పెట్టైనా అమ్మని కాపాడుకుందాం.. నేనే మారాలి.. నా ఆలోచనా విధానం మారాలి.. ఇక వెళతాను అని లేచి నిలబడ్డాను.

తరుణ్ : అన్నా.. తల తాకట్టు పెట్టొద్దు, నీ బుర్రని తాకట్టు పెట్టు

వాడిని చూస్తూ ఎదురుగా ఉన్న ఎర్ర బస్సు ఎక్కి లోపలి వెళ్ళిపోయాను, బస్సు కదిలినంతసేపు నన్నే చూస్తున్నాడు నా తమ్ముడు. నాకంటే చాల తెలివికలవాడు, లోకం పోకడ తెలిసినవాడు. మంచి మాటకారి, అందరిని బుట్టలో వేసుకుంటాడు కానీ వాడితో వచ్చిన చిక్కల్లా వాడికి ఓవర్ కాంఫిడెన్స్ చాలా ఎక్కువ, చేస్తుంది తప్పా ఒప్పా అని ఆలోచించడు. వాడికి కావాల్సింది దక్కే వరకు ఎంతకైనా తెగిస్తాడు. ఇప్పుడు నాకున్న భయాల్లో ఇది కూడా ఒకటి. డబ్బు కోసం వాడు ఏమైనా తప్పు దారి తొక్కి మా నాన్నకి పట్టిన గతే వాడికి పడితే.. ఆలోచిస్తుంటేనే చెమటలు పట్టేసాయి.. అన్ని సరిగ్గా ఉండాలంటే నేను సమయానికి డబ్బు సమకూర్చాలి.

ఇవ్వాళ నేను ఇచ్చే మొదటి ఇంటర్వ్యూ, ఈ వారంలో ఇరవై ఎనిమిదవది. బస్సు దిగి ఎండలో రెండు కిమీ నడుచుకుంటూ వెళ్లేసరికి నా షర్ట్ ఉప్పిరిసింది. లోపలికి వెళ్లి కూర్చున్నాను. అందరూ నన్ను చూసి కొంచెం దూరం జరిగారు. నన్ను నేను చూసుకున్నాను, బానే ఉన్నాను చెమట కారుతుంది అంతే.. అక్కడున్న వాళ్ళని అడిగి వాష్ రూంకి వెళ్లి మొహం కడుక్కుని బైటికి వచ్చాను, అప్పటికే ఇంటర్వ్యూ మొదలయ్యింది.

అదేం భాగ్యమో అందరూ అయిపోయాక కానీ నన్ను పిలవలేదు, బహుశా నా సర్టిఫికెట్స్ చూసి లిస్టులో చివరన పడేసి ఉంటారు. లేచి ఆనందంగా ఉన్నట్టు నటిస్తూ ఛాతి పీల్చి వదిలి నేరుగా లోపలికి వెళ్లి కుర్చీలో కూర్చున్నాను. ఈ సారి కూర్చోమంటారా ! నా ఫైల్ చూస్తారా!  నేను తెలుగు మీడియం వాడిని ఉద్యోగం ఇస్తారా.. అని పిచ్చి పిచ్చి వేషాలు వెయ్యకుండా మౌనంగా కూర్చుని నవ్వు మొహం పెట్టాను.

ఎదురుగా ఒకే సీట్, ఆడామె.. ఫోన్ మాట్లాడుతూ కిందకి వంగి ఏదో చూస్తుంది, మొహం కనిపించలేదు, తన గొంతు వింటే పెద్దగా వయసు ఉన్నట్టు లేదు. మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ తల ఎత్తి నా వంక ఒకసారి చూసి చూడనట్టుగా చూసి అవతల మాట్లాడుతున్న వ్యక్తితో మళ్ళీ చేస్తానని చెప్పి పెట్టేసింది. మొదటిసారి తాను తల ఎత్తినప్పుడే ఎగిరి పడ్డ తన జుట్టు, ఆ తెల్లని మొహం. ఇన్ని బాధల్లో కూడా ఏదో చిన్న స్వాంతన.

వెంటనే తేరుకుని ఫైల్ తనకి ఇచ్చి మేడం అన్నట్టు చూసాను. తీసుకుని నన్ను ఫైల్ ని మార్చి మార్చి చూస్తూ పంటితో పెన్ను కొరుకుతోంది. తను నన్ను చూసినప్పుడల్లా తన కళ్ళలోకి వద్దనుకుంటూనే దీనంగా చూస్తూ జాబ్ ఇవ్వమని వేడుకుంటున్నాను. చివరిగా నన్ను చూసి నవ్వింది వెటకారంగా.. అంతే ఈ ఉద్యోగం కూడా ఇవ్వరని అనిపించింది, ఏడుపు వచ్చేసింది. ఆశలన్నీ నీరు కారుతున్నాయి..

ఐయామ్ జాహ్నవి

వరుణ్ : వరుణ్ మేడం

జాను : చదివాను, చూడు వరుణ్. నీది తెలుగు మీడియం.

వరుణ్ : మేడం అని లేచి నిలబడ్డాను

జాను : నీకు అన్ని తెలిసి కూడా ఎలా ఇంటర్వ్యూకి వచ్చావ్

వరుణ్ : అదేంటి మేడం.. మేము మనుషులం కాదా.. మాకు కుటుంబం ఉండదా.. వెంటనే నోరు జారానని గుర్తువచ్చి ఆగిపోయాను, అప్పటికే తన కళ్ళు కోపంగా ఎర్రబడటం చూసాను, నా మొహం మీద కొట్టడానికి ఫైల్ అందుకుంది.

నా కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి. నన్ను చూస్తున్న మేడం ఆగిపోయింది. మేడం క్షమించండి, ఇది ఈ వారంలో ఇరవై ఎనిమిదవ ఇంటర్వ్యూ. అందరూ ఆ తెలుగు మీడియం మాత్రమే చూస్తున్నారు తప్ప ఒక్కరు కూడా పేజీ తిప్పి చూసిన పాపాన పోలేదు.

మేడం నాది తెలుగు మీడియమే ఒప్పుకుంటాను, అయితే ఏంటి మేడం.. మీలాగా ఇంగ్లీష్ లో గడగడా మాట్లాడలేను. నేను చదివింది కూడా చిన్న చదువే, కానీ నేను చదివినంత వరకు ఆ సబ్జెక్టులో నాకు పట్టు ఉంది మేడం. అంతే కాదు నేను పొలం పనులు చేసాను, కాలేజీ సెలవుల్లో కూలికి కూడా వెళ్లాను దాన్ని ఏమంటారు హా ఫిసికల్ గా కూడా బలంగా ఉంటాను, ఒక సెక్యూరిటీ ఉద్యోగం ఇప్పించరా అదీ కాకపోతే నాకు డ్రైవింగ్ వచ్చు ఒక డ్రైవర్ ఉద్యోగం అయినా ఇప్పంచండి మేడం. ఏదో ఒక చిన్న ఉద్యోగం.. ఈ తెలుగు మీడియం వాడు కనీసం మీ బూట్లు నాకడానికి కూడా పనికిరాడా…

ఆవేశంలో ఏదేదో అనేశాను.

జాను : కూర్చో

ఏం మాట్లాడకుండా కళ్ళు తుడుచుకుని కూర్చున్నాను

జాను : ఏ ఇంటర్వ్యూకి వచ్చి ఏ జాబ్ అడుగుతున్నావ్ వరుణ్. సరే నీకు ఉద్యోగం ఇవ్వడం పెద్ద కష్టమేమి కాదు. ఈ కంపెనీకి ఉన్న బొక్కలతో పోల్చుకుంటే నువ్వెంత.. కానీ ఏ జాబ్ అనేది చెప్పను.. నాలుగు రోజులు చూస్తాను, నచ్చకపోతే మొహమాటం లేకుండా తీసేస్తాను.

వరుణ్ : నాకు ఓకే మేడం.

జాను : అయితే రేపు వచ్చేయి.. చూద్దాం.. నీ తెలుగు మీడియం తెలివితేటలు ఎలా ఉంటాయో అని లేచి నిలబడింది.

మేడం లేచి నిలబడగానే ఫ్యూసులు ఎగిరిపోయాయి నాకు, పైనంతా అంత పద్ధతిగా ఉంది డ్రెస్ కానీ అది తొడల వరకే, ఎంత చిన్నగా అంటే తను నడిస్తే చాలు లోపల డ్రాయర్ కనిపించేంతలా.. ఈ సారి మళ్ళీ చెమటలు పట్టాయి. బైటికి పరిగెత్తాను ఏమైనా అనుకోనీ అనుకుంటూ