గుర్రపుబండి నించి దిగుతున్న స్త్రీని చుడగానే రాజుగారికి వెయ్యేనుగుల బలం వచ్చినట్టు, వెంటనే కుర్రాడిలా చెంగుచెంగున పరిగెత్తి మహల్ బయటకి వెళ్ళాడు. ఆ వచ్చింది తెల్ల దొరసాని ఎలిజబెత్. తెల్లపువ్వుని చూడగానే ఊపు వచ్చి పరిగెత్తినా, వయసు కాస్త మీరిన రాజుగారు ఆ పరుగుకి రొప్పుతూ అక్కడే ఉన్న గట్టు మీద కూర్చుని, ఎలిజబెత్ వైపు ఉండమన్నట్టు సైగ చేస్తూ ఊపిరి తీసుకున్నాడు. ఒక నిమిషం గడిచింది. మాములైన రాజుగారు ఎలిజబెత్ వైపు చూసి ఆనందంతో, ఆశ్చర్యంతో దగ్గరికొచ్చాడు. “Lizzy, you are here. I cannot believe my eyes”… అంటూ ఎలిజబెత్ చెయ్యి పట్టుకున్నాడు. “I wanted to see your kingdom, Your Majesty” … బదులిచ్చింది లిజ్జీ. “Oh sweet Lizzy, my entire kingdom, myself, are at your service, in the morning, in the afternoon, in the night, more so in the night” అన్నాడు. “I know that you are very active at night, Your Majesty”… బదులిచ్చింది లిజ్జీ. “That applies to ordinary men Lizzy, I am always active, always ready”… మీసం మెలేస్తూ అన్నాడు. తలూపింది లిజ్జీ. “You appeared beautiful when I first saw you Lizzy, but now”… అంటూ ఆగాడు. “Am I not beautiful now, Your Majesty”… ముఖం చిన్నబుచ్చుకుంటూ అడిగింది లిజ్జీ. “You are more beautiful now Lizzy”… అంటూ లిజ్జీ చేతిని గీరసాగాడు. పెద్దగా నవ్వింది లిజ్జీ. “వచ్చారా అతిథులు, రండి రండి ఎలిజిబెత్ దొరసాని”… వెనక నించి సుమతితో కలిసి వస్తూ అంది రాణీ వైదేహి. సుమతి లిజ్జీ సామాగ్రి బండి నించి దింపసాగింది. “అప్పుడే చేప తమరి వలలో పడినట్టుంది, గలగలా నవ్వుతోంది”… నవ్వుతున్న లిజ్జీని చూస్తూ, రాజుగారిని అడిగింది రాణి. రాణిని చూడగానే లిజ్జీ చేతిని వదిలి… “ఏదో నా ప్రయత్నం నేను చేయిచుంటిని”… అంటూ పళ్ళికిలించాడు రాజుగారు. “నాతో, మా చెల్లితో, ఏమీ పని లేదు కదా మహారాజా, మీ దొరసాని వారి పనులు అన్నీ చేసి ఇక మేము ఇంటికి వెళ్తాం”… అంది సుమతి. “లేదు, మీతో ఇప్పట్లో ఎలాంటి పని లేదు, వెళ్ళండి”… అన్నాడు. తెల్లపువ్వు దొరికింది కాబట్టి ఇక తనలో పని లేదని చెప్పాడని అర్థమయిన సుమతి… “అర్థమయింది మహారాజా, సెలవు”… అంటూ రాజుగారి వైపు కోపంగా చూస్తూ, పళ్ళు కొరుకుతూ లోపలికి వెళ్ళిపోయింది సుమతి. రాణి వైపు తిరిగి… “వీరేనా మీరు వస్తారన్న అతిథులు, రాణీవారు” అన్నాడు. “ఔను. మీరు భూపతి వారికి సపర్యలు చేస్తూ, వారి అడుగులకి మడుగులొత్తుతుండగా, దొరల నించి కబురు వచ్చింది, దొరసాని మన రాజ్యాన్ని సందర్శించవలెననుకుంటున్నదని. మీకు తెలియపరచే అవకాశం మాకు లభించినది కాదు, అందుకే మీ తరఫున మేమే దొరసానిని రమ్మంటిమి”… బదులిచ్చింది వైదేహి. “గొప్ప నిర్ణయం తీసుకున్నారు మా రాణీవారు. మా మనసెరిగిన పత్ని మాకు లభించడం మా అదృష్టం. దొరలు, దొరసానులు మన రాజ్య సందర్శనార్ధం రాదలచిన, కాదనుట భావ్యం కాదు కదా. వారిని రమ్మని మా తరఫున మీరు చెప్పి మీ బాధ్యత మీరు నిర్వహించారు. వచ్చినవారిని అన్నివిధాలా తృప్తిపరచుట మా కర్తవ్యము, ఇది మేము చేసెదము. మన అతిథులని లోపలికి తోడ్కొని విడిది చూపిద్దాం”… అంటూ లిజ్జీ వైపు తిరిగాడు రాజుగారు. పెద్దగా అర్థం కానప్పటికీ, తన గురించి మాట్లాడుకుంటున్నారేమో అనిపించింది లిజ్జీకి. “Welcome to my palace sweet Lizzy. Grace my abode with your presence, embrace my body with your fragrance”… అన్నాడు రాజుగారు. “మీ కవిత్వం బాగుంది రాజా”… అంటూ నవ్వింది లిజ్జీ. రాణి కాస్త ముందు నడుస్తూ ఉండటంతో, తనకి వినపడదని… లిజ్జీ వైపు తిరిగి… “నిన్ను చూస్తే కవిత్వం పొంగుతోంది లిజ్జీ, కవిత్వమే కాదు, ఇంకా చాలా పొంగుతున్నాయి”… అంటూ అప్పటికే గుడారంలా అయిన తన గూటాన్ని చూపించాడు. “Control yourself, Your Majesty. నేను కొన్ని రోజులు ఉంటాను రాజా, రేపే వెళ్లను.”… నవ్వుతూ అంది లిజ్జీ. “అబ్బా లిజ్జీ, నీ ముద్దు ముద్దు తెలుగు మాటలు వింటుంటే నాకు ఇక్కడే నిన్ను ఏదేదో చెయ్యాలనుంది”… అంటూ లిజ్జీ తెల్లటి బుగ్గల్ని గిల్లసాగాడు రాజుగారు. “మీ గిల్లుడు ఆపి, ఇల్లు చూపించండి”… వెనక్కి తిరగకుండానే నడుస్తూ అంది వైదేహి. “గిల్లుడేంటి రాణీ”… లిజ్జీ బుగ్గ మీద చెయ్యి తీస్తూ కంగారుగా అన్నాడు రాజుగారు. “మన వివాహమయ్యి పదిహేడేళ్ళు గడిచినవి. మీకు ఎప్పుడు ఏది అనిపిస్తే ఏది పట్టుకుంటారో, ఏం చేస్తారో మేమెరుగుదుము. ఇప్పటికే మీ అంగం మీ వస్త్రమును చీల్చుకును వచ్చుటకు ప్రయత్నం చేయిచున్నదని మాకు తెలుసు. ఊపు తగ్గించుకుని, అంగాన్ని దింపుకోండి. కాస్త నిభాయించుకోండి, మీ శ్వేతసుందరి ఎక్కడికీ పోదు. ఎడ్లబండెక్కి ఏడూళ్ళు దాటొచ్చింది, కాస్త విశ్రాంతి తీసుకోనివ్వండి”… మళ్ళీ వెనక్కి తిరగకుండానే నడుస్తూ అంది వైదేహి. “ఎంతమాట రాణీవారు. ఏదో మన రాజ్య గొప్పతనముని వారి మాతృభాషలో చెప్పుచుంటిని, అంతే”… అన్నాడు రాజుగారు. “మాకు ఆ భాష అర్ధమవకున్నను, మీ భావం అర్ధమగును. వారిని కాస్త విశ్రాంతి తీసుకుకొననివ్వుడు, ఆ పిదప తమరి దున్నుడు”… అంది వైదేహి. అలా రాణి ప్రాసలు వాడుతున్నదంటే తనకి చిరాకుగా ఉందని తెలిసిన రాజుగారు… “మా రాణివారు ఆజ్ఞాపించిన మేము కాదనుదుమా, అటులనే. మా గుర్రాన్ని కట్టేయుదుము” అన్నాడు. ఇంతలో లిజ్జీ విడిది చేసే మందిరం వచ్చింది. “Rest for a while Lizzy. I will come and wake you up before sunset, we can see what we can do about the night”… అంటూ లిజ్జీ బుగ్గ గిల్లి వెళ్ళాడు రాజుగారు. నిజంగానే అలిసిపోయిన లిజ్జీ, తన కోసం ఏర్పాటు చేసిన మెత్తటి మంచం మీద కూర్చోగానే నిద్రపట్టేయడంతో, అలా వెనక్కి వాలిపోయింది. రాజుగారు కూడా తనకి లిజ్జీ తెల్లపువ్వు దొరకబోతోందన్న ఆనందంతో కాస్త విశ్రాంతి తీసుకోవాలని, ఓ కునుకు తీద్దామని, అక్కడే ఉన్న మధుపాత్రలో మధువు కొంచెం నోట్లో పోసుకున్నాడు. తాగింది కొత్తగా, రుచిగా ఉండటంతో… ‘కొత్త మందులా ఉంది, బాగుంది, తయారుచేసిన వాడికి రేపు మంచి బహుమతి ఇద్దాం’ అనుకుంటూ… మధువు మొత్తం తాగేసి, బ్రేవ్ అని త్రేన్చి, లిజ్జీ గురించి ఆలోచిస్తూ కళ్ళు మూసుకున్నాడు. తాగింది వెంటనే ఎక్కుతున్నట్టు అనిపిస్తుండగా, వెంటనే నిద్రలోకి జారుకున్నాడు రాజుగారు.

10c