ముగ్గురం హడావిడిగా సలీమా ఇంటికి వెళ్ళాం, అప్పటికే ఊరి జనం అంతా పొగయ్యారు ఇంటి లోపలికి వెళ్ళాం, ఫాతిమా అమ్మ ప్రశాంతంగా పడుకున్నట్టే ఉంది, పక్కనే కళ్లెమ్మటి నీళ్లతో కూర్చుని ఏదో ఆలోచిస్తున్న సలీమా నేను కనిపించగానే ఏడుస్తూ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి కౌగిలించుకుంది.

అమ్మ కూడా కళ్లెమ్మటి నీళ్లతో సలీమా తల నిమిరింది, సలీమా తెరుకొని..

సలీమా : నిన్న కూడా బానే ఉంది అమ్మా చాలా సంతోషంగా ఉంది నిన్నంతా అమ్మ నాతోనే గడిపింది పడుకునేటప్పుడు కూడా తన దెగ్గరే పడుకోమంది బహుశా తనకీ తెలిసిందేమో… అని ఏడ్చింది.

సలీమా అలా ఏడుస్తుంటే చూడలేకపోయాను, ఫాతిమా అమ్మ దెగ్గరికి వెళ్ళాను నవ్వు మొహం తోనే చనిపోయింది కానీ కళ్ళు సగం తెరిచే ఉన్నాయి పాపం సలీమాకి ఇవన్నీ ఏం తెలుస్తాయి కళ్ళు ముయాలని.

ఫాతిమా అమ్మ కళ్ళు మూసి అలానే ఒక ఐదు నిముషాలు పట్టుకున్నాను ఆఖరికి అమ్మ కళ్ళు మూసుకున్నాయ్…

చందు గాడు వెళ్లి కార్యక్రమం నడిపించడానికి మా ఊరి రజాక్ ని ఇంకో ఇద్దరు పెద్ద వాళ్ళని తీసుకొచ్చాడు, ఫాతిమ అమ్మ పక్కన కూర్చుని సలీమా తలని నా గుండెలకి ఆనించుకుని కూర్చున్నాను, సలీమా నా షర్ట్ ని తడుపుతూనే ఉంది.

పక్కనే ఉన్న ఆడవాళ్లు అమ్మ సహాయంతొ ఫాతిమా అమ్మకి సుబ్బరంగా స్నానం చేపించి గంధం పూసి తెల్లటి వస్త్రంతొ చుట్టు కప్పేశారు, అమ్మ తలని కూడా బురఖా లాగ కట్టారు.

సలీమాని పక్కన కూర్చోబెట్టి ఫాతిమా అమ్మని ఎత్తుకుని ఇంటి ముందుకు వచ్చాను, అమ్మ కొత్త సాప పరిచింది దాని మీద పడుకోబెట్టాను ఒక ముసలాయన సాయిబు అత్తరు అడిగాడు, చందు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి అత్తరు అందించాడు ఆ సాయిబు అత్తరు మొత్తం ఫాతిమా అమ్మ మీద చల్లి ఇంకొక తెల్ల వస్త్రం కప్పి బైటికి వెళ్ళాడు.

ఊర్లో అందరూ ఒక్కొక్కరుగా వచ్చి అమ్మని ఆఖరి చూపు చూసి వెళ్లిపోతున్నారు, లోపలికి వెళ్ళాను రమ్య, పూజ, భరత్ సలీమా పక్కన కూర్చున్నారు.

చందు గాడి మొహం చూసాను వాడు ఏడ్చి మొహం ఉబ్బింది కానీ ఎవరో ఒకరు పనులు చెయ్యాలిగా వాడే మొత్తం చూసుకుంటున్నాడు.

నాన్న, చందు రజాక్ తొ కలిసి మసీద్ కి వెళ్లారు తరువాత కార్యక్రమం చూడటానికి, చందు ప్లేస్ ని భరత్ తీసుకుని పనులు చేస్తున్నాడు..

అమ్మ, ఫాతిమా అమ్మ తల దెగ్గర సాంబ్రాణి కడ్డీలు పెట్టింది, ఒకామె వచ్చి ఫాతిమా అమ్మ మీద గులాబీ రెక్కలు చల్లింది.

చందు వాళ్ళు అమ్మని తీసుకెళ్లాడానికి మసీద్ నుంచి అల్యూమినియం లాంటి పల్లకిని తీసుకొచ్చారు దాన్ని మొయ్యడానికి నాలుగు పొడుగు రాడ్లు ఉన్నాయి.

ఇంతలో ఒక సాయిబు వచ్చి స్మశానంలో మొదట గొయ్యి తీసేటప్పుడు వారసులు ఒక చెయ్యి వెయ్యాలి ఎవరైనా ఉంటే రండి అన్నాడు.

నేనే వెళ్ళాను అది ఒక ఆరు సెంట్లు అంటే మూడు వందల గజాలు ఉంటుందంతే.

మాములుగా ఇలాంటి వాటికీ మా దాంట్లో అయితే పక్క కులం వాళ్లయినా పక్క మతం వాళ్ళైనా ఇలా బాధ్యతలు తీసుకుంటే గోల గోల చేస్తారు ఇక్కడ కూడా అలా జరుగుతేందేమో అన్న భయంతోనే వెళ్లాను కానీ అలా జరగలేదు, అక్కడున్న ఊరి సాయిబులంతా నన్ను ఆహ్వానించారు.

మొదటగా నేను గడ్డపార అందుకుని చిన్న గుంత తవ్వాను ఆ తరువాత పని వాళ్ళు తవ్వడం మొదలు పెట్టారు.

ఇంటికి వచ్చాను అప్పటికే ఫాతిమా అమ్మని చాపలో చుట్టి ఆ పల్లకిలో పెట్టి రెడీగా ఉంచారు, నాన్న ఇక వెళదాం అని సైగ చేసాడు.

లోపలికి వెళ్లి సలీమాని బైటికి తీసుకొచ్చి అమ్మని చూపించాను, నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకుని తన మీద పడిపోయింది, వంగి తన భుజాలు పట్టుకుని లేపాను, ఒక్కసారిగా నా కాళ్ళని పట్టుకుని గట్టిగా ఏడ్చేసింది.

తననే పట్టుకుని ఇద్దరం గట్టిగా ఏడ్చుకున్నాం అందరూ మమ్మల్ని చూసి కళ్ళ నీళ్లు పెట్టుకున్నారు. నేను గట్టిగా ఏడవడం చూసి సలీమా తేరుకుని లోపలికి వెళ్లి ఒక లెటర్ తెచ్చి నాకిచ్చింది.

సలీమా : అమ్మ నీకు ఇది ఇవ్వమంది అని లెటర్ నా చేతికిచ్చింది.

తీసుకుని జోబులో పెట్టుకున్నాను.

నేను చందు భరత్ రజాక్ మాతొ పాటు ఇంకో నలుగురు అందరం కలిసి పల్లకిని ఎత్తి స్మశానానికి బైలుదేరాం ప్రతి పది సెకండ్లకి  ఒకసారి భుజాలు మారుతున్నాయి కానీ నేను దిగలేదు అలా ట్రాన్స్ లో నా వైపు ముందు ఒక్కన్నే మోస్తున్నాను నా వెనకాల మాత్రం చేతులు మారుతూనే ఉన్నాయి.

స్మశానం చేరుకొని అమ్మని బైటికి తీసి గోతిలో పడుకోబెట్టామ్ అందరూ ముందు నన్నే మట్టిని వేయమన్నారు, మెత్తటి మట్టిని తీసుకుని చిన్నగా తన కాళ్ళ దెగ్గర పోసాను..

పారతో పూడ్చటం మొదలు పెట్టారు నేను అది చూడలేక పోయాను వెనక్కి వచ్చేసాను రోడ్ మీద సలీమా ఏడుస్తూ వచ్చింది పూజ రమ్య ఇద్దరు సలీమాని పట్టుకున్నారు, పూడ్చటం అయిన తరువాత, నాన్న సమాధి చుట్టు నీళ్లు పోసి చక్కగా అలికి అగర్భత్తి వెలిగించి తల దెగ్గర గుచ్చాడు.

నాకు ఎటు కదలబుద్ధి కాలేదు కానీ సలీమా కోసం లేచాను, సలీమాని నాకు ఆనించుకుని తన చుట్టు చేతులు వేసి ఎండలో ఇంటికి నడవటం మొదలు పెట్టాను.

దారిలో అన్ని ఫాతిమా అమ్మ జ్ఞాపకాలే నాకు సలీమాకి అన్నం తినిపించడం, ముగ్గురం ఆడుకోడం, మా ఇద్దరికీ ముద్దులు పెట్టడం అన్ని గుర్తొచ్చాయి.

వచ్చిన ఫ్రెండ్స్ ఊరి వాళ్ళు అందరు ఒక్కొక్కరుగా వెళ్లిపోయారు.. ఇంట్లో నేను అమ్మా నాన్న చందు రమ్య పూజ భరత్ సలీమా మాత్రమే మిగిలాము.

చీకటవడం తొ అమ్మ లైట్ వేసింది, ఆ రాత్రంతా అందరం అక్కడే ఉండిపోయాం, ఎవ్వరం మాట్లాడుకోలేదు ఏమి తినలేదు నేను బైటికి వచ్చి స్ట్రీట్ లైట్ దెగ్గర గచ్చు మీద కూర్చున్నాను.

లెటర్ గుర్తొచ్చి తీసి చదివాను.

ఫాతిమా అమ్మ : “విక్రమ్ నిన్ను నువ్వు చెయ్యలేని కష్టమైన సాయం అడుగుతానని అన్నాను ఇప్పుడు అడుగుతున్నాను, నేను ఎక్కువ రోజులు బతకనని నాకు తెలుసు అందుకే నువ్వు అంత గట్టిగా చెప్పినా నేను హాస్పిటల్ లో చూపించుకోడానికి ఒప్పుకోలేదు సలీమా కోసం కొన్ని డబ్బులు తన పేరు మీద బ్యాంకులో వేస్తూ వస్తున్నాను అవి తనకీ సరిపోవని నాకు తెలుసు.

అందుకే తన బాధ్యత నీకు అప్పగిస్తున్నాను, నీకే ఎందుకు అప్పగిస్తున్నానంటే నాకు సలీమా తరువాత నువ్వు తప్ప ఇంకెవ్వరు లేరు..

తన బాధ్యత తీస్కుంటావా?”

లెటర్ మొహానికి పెట్టుకున్నాను ఏడుపు తన్నుకొచ్చింది “నువ్వు చెప్పాలా అమ్మ నాకు, నేను కాక ఇంకెవరు బాధ్యత తీసుకుంటారు తన గురించి” అలా చాలా సేపు ఏడుస్తూ కూర్చున్నాను.

తరువాత ఇంట్లోకి వెళ్ళాను అమ్మా ఒళ్ళో సలీమా పడుకుని ఉంది ఇంకో పక్క రమ్య పూజ కూడా అలిసిపోయి పడుకున్నారు, చందు భరత్ ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు, అమ్మ ఒళ్ళో సలీమాని చూస్తూ తనని ఇంటికి తీసుకెళదామని అమ్మకి చెపుదామని అనుకుంటున్నాను, కొంచెం సేపటికి ఎప్పుడు కళ్ళు మూతలు పడ్డాయో తెలీదు లేచేసరికి అమ్మ వస్తువులు అన్ని బ్యాగ్లో సర్దుతుంది.

ఆ అలికిడికి అందరికీ మెలుకువ వచ్చింది మూడు బాగులు సర్దేసి సలీమాని చూస్తూ పదా వెళదాం అన్నాను, అమ్మకి ఏం చెప్పకుండానే ఇలాంటి నిర్ణయం తీసుకున్నందుకు అమ్మని చూడగానే ఏడుపు వచ్చి ఇటు నుంచి నేను అటు నుంచి సలీమా ఇద్దరం కౌగిలించుకున్నాం అది చూసి రమ్య భరత్ చందు పూజ కూడా ఏడుస్తూ అమ్మని కౌగిలించుకున్నారు.

సలీమాని తీసుకుని అందరం మా ఇంటికి వెళ్ళాం, పూజ, రమ్య చందు భరత్ ఇంటికి వెళ్లారు స్నానం చేసి వస్తామని, కానీ నేనే రావద్దన్నాను.

ఒక రోజంతా సలీమాని ఒంటరిగా వదిలేసాను ఆ తరువాత రెండు రోజులు తనని అస్సలు విడిచిపెట్టలేదు, అమ్మ నాన్న నేను సలీమా అందరం కలిసి అన్నవరం వెళ్లి వచ్చాం.

పది రోజులకి సలీమానే నా దెగ్గరికి వచ్చి “విక్రమ్ కాలేజీ కి వెళదాం” అంది.

సంతోషించాను ఇద్దరం రెడీ అయ్యి మిగతా వాళ్ళకి కూడా ఇన్ఫోర్మ్ చేసాం… వాళ్ళు హ్యాపీగా ఫీల్ అయ్యారు.

బైటికి రాగానే అమ్మ నాకు కీస్ చూపించి నవ్వుతుంది, ముందు అర్ధం కాలా కానీ తరువాత కీ చైన్ చూసాక నాకు సంతోషం ఆగలేదు ఎందుకంటే అది నా డ్రీం బైక్ bmw… 4.5 lakh అది.. ఈ సిటీ లోనే ఎవ్వడి దెగ్గరా లేదు, ఎంత దూరమైనా ఆగకుండా వెళ్లిపోవచ్చు…

సలీమా నా ఆనందాన్ని చూసి తను కూడా నవ్వింది సలీమా నవ్వగానే వెంటనే వెళ్లి హాగ్ చేసుకుని అమ్మ చేతిలో బైక్ కీస్ తీసుకుని బైక్ దెగ్గరికి వెళ్లాను నాన్న బైక్ ని క్లాత్ పెట్టి అక్కడక్కడా తుడుస్తున్నాడు..

ముందు అమ్మని ఎక్కించుకుని స్టార్ట్ చేసాను సౌండ్ వినగానే ఆనందం రెట్టింపు అయ్యింది నాన్న దేవుడికి దణ్ణం పెట్టి రెండు చక్రాలా కింద నిమ్మకాయలు పెట్టాడు, ఒక రౌండ్ వేసి ఆ తరువాత నాన్న ఒకసారి డ్రైవ్ చేసాడు.

సలీమాని ఎక్కించుకుని నేరుగా కాలేజీకి వెళ్ళాను, పూజ చందు భరత్ రమ్య మమ్మల్ని చూసి వావ్ అన్నారు..

పూజ ని ఒక రౌండ్, రమ్య ని ఒక రౌండ్ తిప్పాను మొత్తం కాలేజీ అంతా నా బైక్ నే చూస్తున్నారు నాకు తెలుస్తుంది ఆ ఫీలింగ్ వేరే లెవెల్.

ఆ తరువాత చందు ఒక రౌండ్ వేసి వచ్చాడు, భరత్ కూడా ఒక రౌండ్ వేసి వచ్చి కీస్ నాకు అందిస్తూ..

భరత్ : నా జీవితం లో ఇంత కాస్టలీ బండి నడుపుతానని అనుకోలేదురా.. సూపర్.

చందు : అవును రా విక్రమ్ బలే ఉంది బండి.

భరత్ : ఎప్పుడైనా సంధ్యని తీసుకుని బైటికి వెళ్తాను నేను ముందే చెప్తున్నా నాకు ఇవ్వాల్సిందే బండి.

విక్రమ్ : సర్లేరా బాబు ఇక పదండి క్లాస్ కి.

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

సోనియా : అటు చూడవే ఆ సలీమా బైక్ ఎక్కి ఎలా కులుకుతూ వస్తుందో, ఆ బండి నడుపుతున్న వాడేనే విక్రమ్. వీళ్లంతా బిల్డ్ అప్ ఇచ్చేది వాడికే.

మానస తల తిప్పి చూసింది, అదే మొదటి సారి మానస విక్రమ్ ని చూడటం, మెట్ల మీద కూర్చున్న తను విక్రమ్ ని చూడగానే లేచి నిల్చుంది.

సోనియా పల్లవి కూడా లేచి నిల్చున్నారు.

పల్లవి : ఏమైందే?

మానస నుండి ఎటువంటి రెస్పాన్స్ లేదు విక్రమ్ ని అలా చూస్తూనే ఉండిపోయింది, తన కళ్ళలో అప్పటివరకు ఉన్న టెక్కు తనం పొగరు బలుపు అన్ని విక్రమ్ ని చూసిన మొదటి క్షణం లోనే గాల్లో కలిసిపోయాయి.

సోనియా మానసని కదిపింది, మానస తెరుకొని.

మానస : పదండి క్లాస్ కి వెళదాం.

సోనియా : పదా..

వెళ్తూ వెళ్తూ మరొక్కసారి విక్రమ్ ని చూసి వెళ్ళిపోయింది.

అందరిని లోపలికి వెళ్ళమని చెప్పి నేను బైక్ పార్క్ చేసి వద్దామని వెళ్లి క్లాస్ కి వెళ్తుండగా ఒక చప్పుడు వినిపించింది అది చెంప మీద గట్టిగా చాచి పెట్టి కొడితే వచ్చే సౌండ్.

తల తిప్పి చూసాను ఎవరో రూప మేడంకి ప్రొపోజ్ చేసాడు జూనియర్ లెక్చరర్ అనుకుంటా అయినా కూడా మర్యాద లేకుండా పీకింది.

రూప మేడం మా కాలేజీ లోనే స్ట్రిక్ట్ తనని చూస్తే డీన్ కూడా సైలెంట్ అయిపోతాడు అట్లాంటిది తన గురించి తెలిసినా కూడా ప్రొపోజ్ చేశాడంటే అయన గట్స్ కి ఒప్పుకోవాల్సిందే..

క్లాస్ వైపు నడిచాను.

సలీమా పూజ వాళ్ళు లోపలికి వస్తుండగా..

సోనియా : ఏంటి సలీమా తెగ కులుకుతున్నావ్ బండి మీద మొన్నే మీ అమ్మ చనిపోయిందని విన్నాను ఆ బాధ నీలో ఏ మూల కనిపించడం లేదే.

మానస : సోనియా ఊరుకో, సలీమా నువ్వెళ్లు..

ఇదంతా చూసిన పూజ ఇక సహించలేక బైటికి వెళ్లి విక్రమ్ కి జరిగింది చెప్పి మొన్న ఇంక్ మేటర్ కూడా చెప్పేసింది.

విక్రమ్ కోపంగా క్లాస్ లోపలికి వస్తూ మానసని కోపంగా చూసాడు…

అవును కోపంగా చూసాను కానీ నేను చూసింది ఇంతకముందు మానసని కాదు, ఆ బాడీ లాంగ్వేజ్, ఆ కళ్ళు అన్ని వేరే అయినా తన ముందుకి వెళ్ళాను.

పూజ నన్ను చూసి “అదిగో ఆ సోనియానే” అంది, గొంతు పట్టుకుని గాల్లోకి లేపాను, మానస ని చూసాను అయినా తన కళ్ళలో ఇంకేదో కనిపిస్తుంది ఒక పక్క రమ్య వదిలేయ్యమని బతిమిలాడుతుంది ఇంకో పక్క ఇది నా చేతిలో గిల గిల కొట్టుకుంటుంది.

మానస నా కళ్ళలోకే చూస్తుంది ఆ చూపు లో ఏ కమ్యూనికేషన్ లేదు నిషితంగా నన్నే చూస్తుంది.

ఎందుకో సోనియాని వదిలేసాను, గొంతు పట్టుకుని గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుంది.

అంతలోనే రూప మేడం క్లాస్ లోకి వచ్చింది అందరం వెళ్లి మా ప్లేస్ లో కూర్చున్నాం.

సోనియా : వీడి సంగతి ఎలా చెప్పాలో నాకు తెలుసు, రేపు చెప్తా అని బైటికి వెళ్ళిపోయింది తన వెనకాలే పల్లవి కూడా వెళ్తూ మానసని చూసింది.

మానస : ఇవ్వాళ నాన్న వస్తా అన్నాడు మీరు వెళ్ళండి నేను జాయిన్ అవుతాను.

క్లాసులు వింటున్నాం క్లాస్ క్లాస్ కి మానస బైటికి వెళ్లి లోపలికి వచ్చేటప్పుడు నన్ను చూడటం గమనిస్తూనే ఉన్నాను ఒక సారి నేను చూసినప్పుడు తను తల తిప్పడం తను చూసినప్పుడు నేను తల తిప్పడం జరుగుతూనే ఉన్నాయి.

కాలేజీ అయిపోయాక నేను సలీమా ఇంటికి వచ్చేసాం అలానే మా గ్రూప్ కి పెద్ద వార్నింగ్ ఇచ్చి వచ్చాను ఏం జరిగినా నా దెగ్గర దాచిపెట్టొద్దని ముఖ్యంగా రమ్యకి.

అక్కడ నుంచి ఇంటికి వస్తుండగా ఎందుకో మానస గుర్తొచ్చింది, ఇప్పటి వరకు అసహ్యంగా కనిపించిన ఆ ఫేస్ ఇప్పుడు నాకు నచ్చుతుంది ముఖ్యంగా ఆ కళ్ళు నన్ను అస్సలు కదలనివ్వట్లేదు.

ఇలా నేను ఒక అమ్మాయి విషయంలో డిస్టర్బ్ అవ్వటం ఇదే తొలిసారి..

పొద్దున్నే లేచాను ఇవ్వాళ అన్ని కొత్త కొత్తగా ఉన్నాయ్, బెడ్ మీద నుంచి లేచి ఇంటి ముందు గార్డెన్ లోకి వచ్చా, రోజు నేను చికాకుగా చూసే పక్షులు ఇవ్వాళ అందంగా కనపడుతున్నాయి.

త్వరగా స్నానం చేసి టైం చూసుకున్నాను కాలేజీ స్టార్ట్ అవ్వడానికి ఇంకా రెండు గంటల పైనే పడుతుంది, రోజు వేసుకునే టైట్ డ్రెస్సులు వేసుకోబుద్ది కాలేదు, నాకోసం అమ్మ పోయిన సారి బర్తడేకి గిఫ్ట్ ఇచ్చిన డ్రెస్ తీసాను అదొక ఫుల్ హాండ్స్ ఎల్లో టీ షర్ట్ అండ్ తిక్ బ్లు జీన్స్, వేసుకుని అద్దంలో చూసుకున్నాను చాలా బాగుంది, విక్రమ్ నన్ను చూస్తాడా? తనకి నచ్చుతుందా అని ఆలోచిస్తూ మంచం మీద కూర్చున్నాను.

అన్నిటికంటే ముందు అమ్మ ఈ డ్రెస్ లో నన్ను చూసి సంతోషపడితే బాగుండు అనిపించింది, అలా ఎందుకు అనిపించిందంటే అమ్మ నాతో మాట్లాడదు కాబట్టి.

నాకు ఈ ప్రపంచంలోనే ఇష్టమైన వ్యక్తుల్లో మొదటి వ్యక్తి అమ్మ, అందరు నన్ను నా చిన్నప్పుడు అమ్మ కూచి అని పిలిచేవారు ఎప్పుడూ అమ్మ కొంగు పట్టుకుని అమ్మ ఎటు వెళ్తే అటు వెళ్లేదాన్ని..

కానీ నాకు రాను రాను డబ్బు పిచ్చి పిచ్చి కాదు అది మదం అని చెప్పుకోవచ్చు ఎక్కువైంది, అమ్మ పోలికలతో కొంచెం అందం కూడా వచ్చింది దానితో పాటే గర్వం కూడా..

నాకున్న ఫ్రెండ్స్ అందరు అటువంటి వాళ్లే నేను వాళ్ళలా ఉండకపోవడంతొ కొంచెం దూరం పెట్టారు అందుకే నేను వాళ్ళలా మారిపోయాను.

మొదట్లో అమ్మ చెప్పి చూసింది కానీ నా కష్టాలు తనకేం తెలుస్తాయి అని కొట్టి పారేసాను.

ఒక రోజు ఏదో చికాకులో ఉండగా మా ఇంట్లో పనిచేసే రమ కొడుకు నానీ నన్ను ఆటపట్టించాడు వాడు చిన్నపిల్లోడు కానీ కోపంలో వాడిని కాలితో తన్నాను.

అప్పటినుంచి అమ్మ నాతో మాట్లాడడం మానేసింది, అది కొంచెం బాధగా ఉండేది, అప్పటి నుంచే అందరి మీద కోపగించుకోడం చులకనగా చూడటం మొదలయ్యాయి.

కానీ విక్రమ్ ని చూసాకే నాలో ఉన్న నా చిన్ననాటి మానసని నాకు మళ్ళీ పరిచయం అయ్యింది.

ఇంతవరకు తనతో ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడలేదు, ఒక వేళ తనకీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఉండి ఉంటే అయినా పరవాలేదు దూరం నుంచి ప్రేమిస్తాను, నాకు దక్కకపోయినా పరవాలేదు నా ప్రేమని మాత్రం ఆపలేను అది నాకు తనని చూసిన మొదటి చూపులోనే అర్ధమైంది.

ఇక అమ్మకి కనిపించాలని కావాలనే తన రూమ్ ముందు అటు ఇటు పని ఉన్న దాని లాగ తిరిగాను కొంచెం సేపటికి అమ్మ బైటికి వచ్చింది.

అమ్మ నన్ను చూసేలాగ “రమా టిఫిన్ పెట్టు” అని అరిచాను, అమ్మ నన్ను చూసింది, కొంచెం షాకింగ్ గానే చూసింది మళ్ళీ ఏమైందో తిరిగి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.

వెనకాలే వెళ్లాను అమ్మ లోపలికి వెళ్లి గోడకి తగిలించి ఉన్న నా ఫోటోకి ముద్దు ఇచ్చింది, ఆ ఫోటో నా చిన్నప్పటిది అందులో లంగా ఓణి లో ఉన్నాను, వచ్చే వారం నా బర్తడే ఉంది అప్పుడు అమ్మకి ఆ డ్రెస్ లో కనిపించాలి అనుకున్నాను.

రమ ఆంటీ టిఫిన్ పెట్టుకొచ్చింది తినేసి కాలేజీకి బైలుదేరాను, ఇంకా విక్రమ్ రాలేదు నా ఫ్రెండ్స్ కూడా రాలేదు కానీ రమ్య వాళ్ళు కనిపించారు.

మానస : రమ్యా..

రమ్య : చెప్పు మానస..

పూజ : ఏముంది మళ్ళీ ప్రాంకో లేక ఏడిపించడానికో వచ్చి ఉంటుంది.

రమ్య : నువ్వు ఊరుకోవే.

మానస : అది మొన్న మీ ఫ్రెండ్ సలీమాని ఏడిపించిందని సోనియా మెడ పట్టుకున్నాడు కదా తనెవరు, సలీమా బాయ్ ఫ్రెండా?

రమ్య : ఛీ కాదు మానస విక్రమ్ కి సలీమా చెల్లి లాంటిది, మొన్న సలీమా వాళ్ళ అమ్మ పోయాక తన బాధ్యత విక్రమ్ వాళ్లే తీసుకున్నారు, విక్రమ్ వాళ్ళ అమ్మ కూడా సేమ్ విక్రమ్ లాగే చాలా మంచిది.

ఇంతలో విక్రమ్ బైక్ మీద వస్తుండడం చూసి, “సరే రమ్య నేను వెళ్తాను, నా తరపున సోనియా చేసిన పనికి సలీమాకి సారీ చెప్పు”అని అక్కడ నుంచి క్లాస్ లోకి వచ్చేసా ఎలాగో వస్తాడుగా అప్పుడు మళ్ళీ చూడొచ్చులే అని…

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

విక్రమ్ : ఏంటి అలా చూస్తున్నారు పదండి వెళదాం.

పూజ : ఆ మానస సలీమాకి సారీ చెప్పమని చెప్పి వెళ్ళింది అందుకే అలా షాక్ లో ఉండిపోయాం, మళ్ళీ మనల్ని ఆటపట్టించట్లేదు కదా…

ఇంతలో నా భుజం మీద వెనక నుంచి ఎవడో రాడ్ తొ కొట్టాడు.. మొన్న ఫాతిమా అమ్మని స్మశానం వరకు ఒక్కన్నే ఎవ్వరికి ఇవ్వకుండా మోసాను కదా అక్కడ కొంచెం కమిలింది దెబ్బ కరెక్ట్ గా అక్కడే పడేసరికి కింద కూర్చుండిపోయాను.

చందు వాడిని ఒక్క తన్ను తన్నాడు, దూరం నుంచి సంధ్యతొ మాట్లాడుతున్న భరత్ చూసి పరిగెడుతూ వచ్చి మిగతా వారి మీద కలపడ్డాడు నేను లేచి మిగతా వాళ్ళ మీద కలబడ్డాను, చుట్టు స్టూడెంట్స్ అంతా మూగి చూస్తున్నారు.

ఊరివాళ్ళం కదా ఆరుగురిని ముగ్గురం కలిసి బాగానే హేండిల్ చేసాం, మా పిడి గుద్దుళ్ళకి తట్టుకోలేక వాళ్ళు పారిపోయారు, మేము క్లాస్ కి వెళదాం అని మెట్లు ఎక్కుతుండగా ఎవరో మాట్లాడుకోగా విన్నాం (అరే వీళ్ళు ఆ mla మనుషులు కదా వాళ్ళతో వీళ్ళకేంటి గొడవ) అని.

పూజ అది విని : చెప్పాగా ఆ మానస మంచిగా మాట్లాడినప్పుడే అర్ధం చేసుకోవాల్సింది ఇలాంటిదేదో ఉంటుందని వాళ్ళనీ….

విక్రమ్ : ఇది మానస పని కాదు, ఇంతటితొ వదిలేయ్…

పూజ : మరి.. ఇంకెవరి పని?

విక్రమ్ : అదిగో అక్కడ చెట్టు కింద ఉన్నారు కదా సోనియా, పల్లవి వాళ్ళ పని.

అందరు అటు చూసారు మమ్మల్ని కొట్టడానికి వచ్చిన మనుషులని తిడుతున్నారు, పారిపోయి వచ్చారనేమో.

క్లాస్ లోకి ఎంటర్ అవుతూనే నా కళ్ళు ఆటోమేటిక్ గా మానస కోసం క్లాస్ మొత్తం స్కాన్ చేసేసాయ్, చివరి బెంచ్ లో కూర్చుని నన్నే చూస్తుంది, తన డ్రెస్సింగ్ స్టైల్ మార్చింది అది గమనించాను…తనని చూస్తూ వెళ్లి కూర్చున్నాను, మానస నన్నే చూస్తుంది ఓర కళ్ళతో.

సలీమ : విక్రమ్ దెబ్బ చాలా గట్టిగా తగిలిందా ఏది చూడని…

విక్రమ్ : లేదు చిన్నదే.. తగ్గిపోతుంది.

పూజ : అవునురా మానస కాదు అని అంత గట్టిగా ఎలా చెప్పావ్?

విక్రమ్ : ఏదో అలా చెప్పా వదిలేయ్యవే… (నమ్మకం  మా అమ్మ తన గురించి చెప్పినదాని బట్టి తన మీద ఉన్న నమ్మకం అని మనసులో అనుకున్నాను).

కాసేపటికి సోనియా, పల్లవి వచ్చి మానస పక్కన కూర్చున్నారు, వాళ్ళు మానసతొ ఏం చెప్పారో తెలీదు కానీ వాళ్ళని తిట్టి నన్ను చూస్తూ లేచి అక్కడనుంచి వెళ్ళిపోయింది.

అందరం క్లాస్ వింటూ జోకులు వేసుకుంటూ ఉన్నాం ఇంతలో ల్యాబ్ పీరియడ్ లో అందరు ల్యాబ్ కి వెళ్లారు, నేను కొంచెం సేపు పడుకుంటానని చెప్పి క్లాస్ లోనే ఉండిపోయాను, లేచి క్లాస్ లో అటు ఇటు తిరుగుతూ డోర్ వైపు వెళ్తుండగా మానస లోపలికి వచ్చింది.

ఇదే మొదటి సారి ఇద్దరం ఎదురెదురుగా మా పక్కన ఎవ్వరు లేకుండా ఒకరి కళ్ళలోకి ఇంకొకరం చూసుకోడం, నన్ను చూస్తూనే నోరు తెరిచి అలానే ముందుకు వస్తూ బెంచ్ కి కాలు తట్టి ముందుకు పడబోయింది, చెయ్యి అందించడానికి చెయ్యి పైకి లేపాను, నా అర చేతిలో తన చెయ్యి వేసి గట్టిగా పట్టుకుని పడిపోకుండా నీలాదొక్కుకుని నిల్చుని నన్నే చూస్తుంది.

ఇంకా తన చెయ్యి నా చేతిలోనే ఉంది, క్లాస్ లోకి ఎవరో వస్తున్నా చప్పుడుతొ సడన్ గా నా చెయ్యి వదిలేసి నా చేతిలో ఆయింట్మెంట్ పెట్టి తన బెంచ్ దెగ్గరికి పరిగెత్తింది.

ఈలోగా మా క్లాస్ స్టూడెంట్స్ అంతా వచ్చేసారు,

రమ్య : ఏంట్రా పడుకోలేదా?

విక్రమ్ : లేదు ఆయింట్మెంట్ తెచ్చుకోడానికి వెళ్ళా.

పూజ : తెచ్చుకున్నావా మరి?

విక్రమ్ : ఇదిగో.

నా బెంచ్ లో కూర్చోడానికి వెళ్తూ మానసని చూస్తుండగా సలీమా నా చేతిలో ఉన్న ఆయింట్మెంట్ తీసుకుంది, నాకు రాయడానికి, ఆ తరువాత కాలేజీ అయిపోయాక మానసని ఒకసారి చూసి ఇంటికి వచ్చేసాను సలీమాతొ పాటు.

ఇంటికి రాగానే అమ్మ ఏదో ఒకరకంగా నన్ను గమనిస్తూ సైగ చేసింది, నాకు అర్ధం కాలేదు ఇప్పటివరకు అమ్మ అలా చెయ్యనే లేదు.

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

సాయంత్రం ఆరు అవుతుండగా మానస వాళ్ళ నాన్నతొ గొడవేసుకుంది, మానస వాళ్ళ అమ్మ ఒక పక్కన నిలబడి ఆశ్చర్యంగా చూస్తుంది.

వాళ్ళ నాన్న కూడా అయోమయంగానే ఉన్నాడు, ఎదురుగా సోనియా, పల్లవి ఇద్దరు తలలు దించుకుని ఉన్నారు.

మానస : ఎవరిని పడితే వాళ్ళని కొట్టడమేనా, చూసుకోవద్దు.

శివరాం : నిన్ను ఏడిపించారని చెప్పారు అందుకే మనుషుల్ని పంపించాను తల్లీ.

మానస : “పెద్ద గొప్ప పని చేసావ్… వాళ్ళు ఏది చెప్తే అది నమ్మేయ్యడమేనా, పనికిమాలిన మొహాలు” అని సోనియా, పల్లవి ఇద్దరినీ కోపం గా చూసింది.

శివరాం : ఇప్పుడేమైంది? కొడితే కొట్టారు ఏం కాదులే..

మానస : ఇలా ఆలోచిస్తావ్ కాబట్టే mla దెగ్గర ఆగిపోయావ్, ఆ అబ్బాయి ఎవరో తెలుసా, ఆ అబ్బాయి చెప్తే ఒక ఊరి స్టూడెంట్స్ మొత్తం కదులుతారు, చాలా ఫాలోయింగ్ ఉంది కాలేజీ లో.. మీరు ఇలా స్టూడెట్స్ అందరిని కనిపించినోడినల్లా కొట్టుకుంటు పోతే ఆఖరికి ఈ mla పోస్ట్ కూడా ఊడిద్ది….స్టూడెంట్స్ సపోర్ట్ లేకుండానే మీరు ఎదగ గలరని అనుకుంటున్నారా?

శివరాం : నువ్వు చెప్పిందీ కరెక్టే.. ఆ అబ్బాయికి సారీ చెప్పించనా?

మానస : చెప్పించాల్సింది కొట్టినోళ్లతో కాదు కొట్టించాల్సిన వాళ్ళతో…అని అక్కడనుంచి వెళ్ళిపోయింది, మానస వాళ్ళ అమ్మ తనలోని మార్పుని గమనిస్తూనే ఉంది .

మానస తన రూమ్ లోకి వెళ్లి అసహనంగా బెడ్ మీద కూర్చుంది, అక్కడే రమ ఆంటీ కొడుకు నాని కూర్చుని ఆడుకుంటున్నాడు.

సడన్ గా మానసని చూసి బెదిరిపోయాడు, నానీ ని చూడగానే మానసకి ఇందాక తన చెప్పిన డైలాగ్ గుర్తొచ్చింది “చెప్పించాల్సింది కొట్టినోళ్లతో కాదు కొట్టించాల్సిన వాళ్ళతో” అని కానీ కానీ నానీని ఒకప్పుడు తన్నిన్ది తనే కదా….

ఇంట్లో పని చేస్తున్న రమకి మానస పైకి వెళ్ళగానే తన రూమ్ లో ఆడుకుంటున్న తన కొడుకు గుర్తొచ్చి పైకి పరిగెత్తింది కానీ అక్కడే డోర్ దెగ్గర చాటుగా చూస్తున్న మానస వాళ్ళ అమ్మని చూసి ఆగిపోయింది.

మానస : నానీ ఇలా రా..

నానీ అప్పటికే మానసని చూసి బెదిరిపోయి ఉన్నాడు, భయం భయంగానే దెగ్గరికి వెళ్ళాడు.

మానస తన బ్యాగ్ లో నుంచి చాక్లేట్ తీసి నానీ కి ఇస్తూ.. ” సారీ నానీ ఇంకెప్పుడు నిన్ను కొట్టను ఏమి అనను సారీ ” అంది.

అయినా కూడా పిల్లాడు బెదిరిపోయి ఉండడంతొ మానస తన జేబు లోనుంచి ఫోన్ తీసి ప్లేస్టోర్ లో కార్ గేమ్ ఇన్స్టాల్ చేసి “ఇదిగో కార్ గేమ్ ఆడుకుంటావా?” అంది.

నానీ గాడికి ఫోన్ చూడగానే కళ్ళు మతాబుల్లా ఎలిగిపోయాయి వెంటనే అన్ని మర్చిపోయి చెయ్యి చాపాడు.

మానస నానీ నీ పక్కన కూర్చోబెట్టుకుని సారీ చెప్తూ షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చి ఫ్రెండ్స్ అంది, నానీ గాడు ఇప్పుడు ఆ ఫోన్ కోసం ఏమైనా చేస్తాడు అందుకే నవ్వుతూ షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చాడు, నవ్వుకుంటూ ఫోన్ వాడి చేతికి అందించింది.

నానీ గేమ్ లో నిమగ్నమైపోయాడు మానస ఫ్రెషప్ అవ్వటానికి బాత్రూం లోకి దూరింది, ఇదంతా చూసిన మానస వాళ్ళ అమ్మ సంతోషంగా రమని కౌగిలించుకుని తన రూమ్ కి వెళ్ళిపోయింది….ఏం జరిగిందో తెలుసుకున్న రమ కూడా ఆనందంగా పని చేసుకోడానికి వెళ్ళిపోయింది.

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

వారం రోజులుగా నేను మానస చూసుకోడం తప్ప పెద్దగా ఏం జరగలేదు, ముకుంద సినిమా లాగ గడిచిపోయింది ఈ వారమంతా, ఎవ్వరు లేనప్పుడు ఎవరూ మమ్మల్ని గమనించనప్పుడు నన్ను చూసి నవ్వేది అది నవ్వు కుడా కాదు నవ్వినట్టు కళ్ళతోనే చెప్పేది

అమ్మ నన్ను గమనిస్తూనే ఉంది, అప్పుడప్పుడు కళ్ళతో అర్ధంకానీ సైగలు చేసేది కానీ నేను అడిగితే మాత్రం నేను ఏం అనలేదే అని వేళ్ళతో చూపించేది.

రేపు కాలేజీకి వెళ్లొద్దు అమ్మతో ఉండి ఆ సైగలకి అర్ధం తెలుసుకోవాలి అనుకున్నాను కానీ నా వల్ల మళ్ళీ సలీమా ఎందుకు ఆగిపోవాలని బైలుదేరాను.

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

ఇవ్వాళ నా పుట్టినరోజు అమ్మకి లంగా ఓణిలో కనిపించాలని తెగ ప్రయత్నించాను కానీ దొరకలేదు, వారం ముందే కుట్టించుకోవాలట నాకు తెలియక నేను ఒక్క రోజు ముందు వెళ్ళాను.

అందుకే ఇక మాములు డ్రెస్ వేసుకుని బైటికి వచ్చాను అందరు విష్ చేసారు, అమ్మ దెగ్గర ఆశీర్వాదం తీసుకుందామని అమ్మ రూమ్ లోపలికి వెళ్ళాను.

మానస : అమ్మా…! అని చుట్టు చూసింది.

అప్పుడే రూమ్ లోపలికి వెళదామని లోపలికి వచ్చి మానసని చూసింది వాళ్ళ అమ్మ.

మానస అమ్మ : మానసా…

మానస వెనక్కి తిరిగింది.

మానస అమ్మ : హ్యాపీ బర్తడే అని నవ్వుతూ చెయ్యి ఇచ్చింది.

మానస ఏడుస్తూ చెయ్యి నెట్టేసి గట్టిగా హత్తుకుపోయింది.. మానస వాళ్ళ అమ్మ వెన్ను నిమురుతూ, “కొత్త డ్రెస్ వేసుకోవా?” అని అడిగింది.

మానస : నాకు నచ్చింది దొరకలేదు మా..

మానస అమ్మ : నీకోసం నేనొక డ్రెస్ కొన్నాను వేసుకుంటావా?

మానస : ఆనందంగా “ఏది మా”

మానస అమ్మ : ఇదిగో అని లంగా ఓణి అని చేతికిచ్చింది.

మానస వాళ్ళ అమ్మని కౌగిలించుకుని లోపలికి వెళ్లి మార్చుకుని వచ్చింది.

మానస : అమ్మా ఎలా ఉంది..

మానస అమ్మ : బాగుంది కానీ నీకు సెట్ అవ్వాలా..

మానస : పర్లేదు మా నాకు నచ్చింది అని హత్తుకుని కాలేజీకి బైల్దేరింది.

లంగా ఓణిలో వచ్చిన మానసని చూసిన సోనియా పల్లవి ఓర్చుకోలేక కుళ్ళకుని, కావాలని జ్యూస్ ఒంపి సారీ అన్నట్టు నాటకమాడారు.

సోనియా : అయ్యో సారీ మానస చూసుకోలేదు, నీ బర్తడే రోజే ఇలా అవ్వాలా ఇంకా నీకు విషెస్ కూడా చెప్పలేదు, అని పల్లవికి కన్ను కొట్టింది.

పల్లవి : సారీ కాదు ముందు మానసకి డ్రెస్ ఇప్పించు.

మానసకి కోపంతొ పాటు బాధ కూడా వచ్చింది ఇక ఇప్పుడు చేసేదేం లేక వాళ్ళ వెంట షాపింగ్ కి వెళ్ళింది.

లోపల సోనియా పల్లవి ఇద్దరు కలిసి మినీ స్కిర్ట్ అండ్ టీ షర్ట్ సెలెక్ట్ చేశారు, తనకి నచ్చకపోయినా బలవంతం చెయ్యడంతొ తప్పక తీసుకుంది.

కాలేజీకి వెళ్లారు, అందరు బర్తడే విషెస్ చెప్తున్నారు కానీ ప్రతి మగాడి కన్ను మానసని కామంతొ చూసేసరికి మానసకి సిగ్గుగా అనిపించింది, విక్రమ్ కి ఈ డ్రెస్ లో ఎలా కనిపించాలో అర్ధం కాలేదు.

ఇంతలో విక్రమ్ రానే వచ్చాడు కానీ రోజు తనని గుచ్చి గుచ్చి చూసే కళ్ళు అస్సలు తనని చూడకపోడంతొ బాధగా తల దించుకుని క్లాస్ కి వెళ్ళింది….క్లాస్ లో అందరు విషెస్ చెప్పారు కానీ మానసకి అస్సలు అవి వినపడలేదు.

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

పూజ : ఇవ్వాళ మానస బర్తడే అంట, తెగ చెప్పుకుంటున్నారు..

రాగానే మానసని దూరం నుంచే గమనించాను ఆ డ్రెస్ చూసి కోపం వచ్చింది, తనని చూడకుండానే లోపలికి వెళ్ళాను, కానీ ఆ డ్రెస్ లో తను ఇబ్బంది పడటం చూసాను, నాకు తెలిసి ఇది కూడా ఆ ఇద్దరు దున్నపోతుల పనే అయ్యుంటుంది.

అందుకే అందరికీ ఇప్పుడే వస్తానని చెప్పి ఇంటికి బైలుదేరాను.

విక్రమ్ : అమ్మా అమ్మా త్వరగారా అలా సిటీ దాకా వెళ్లొద్దాం.

అమ్మ : ఎందుకు రా? అని వెళ్ళు చూపించింది.

విక్రమ్ : మానస గురించి చెప్పాను, బర్తడే కి డ్రెస్ కొందాం అన్నాను.

అమ్మ మళ్ళీ ఎప్పుడు ఇచ్చే అర్ధం కానీ ఎక్సప్రెషన్ ఇచ్చింది, అప్పుడు అర్ధం అయ్యింది నాకు, నేను లవ్ లో పడ్డానని నన్ను వెక్కిరిస్తుంది అని.

విక్రమ్ : అమ్మా! నిన్నూ…..ఇన్ని రోజులు నాతో ఆడుకుంటున్నావ్ కదా…

అమ్మ : సరే సరే పదా వెళదాం.

అమ్మని తీసుకుని సంతోషంగా సిటీకి వచ్చి ఇద్దరం కలిసి మంచి చీర సెలెక్ట్ చేసాము, అమ్మ అందులో రెడీ మేడ్ ఉందేమో కనుక్కోమంది.

జాకెట్ కి సైజ్ అడిగితే అమ్మ నాకు సైగ చేస్తే షాప్ వాడికి చెప్పాను. అమ్మ నన్ను చూసింది నేను సిగ్గుపడ్డాను. మళ్ళీ నన్ను ఏడిపించాలని చూసింది కానీ తన చెయ్యి గట్టిగా పట్టేసుకున్నాను వద్దు అంటూ అమ్మ నవ్వుకుంది.

ఇద్దరం డ్రెస్ ప్యాక్ చేపించి మళ్ళీ అమ్మని ఇంట్లో దింపి కాలేజీకి వచ్చాను, అప్పటికే లంచ్ బ్రేక్ అయ్యింది.

కాల్ చేసి అందరిని కాంటీన్ దెగ్గరికి రమ్మన్నాను, మా వాళ్ళు అందరు బైటికి వెళ్ళిపోయాక క్లాస్ కి వెళ్ళాను, మానస ఒక్కటే బెంచ్ లో కూర్చుని ఉంది.

లోపలికి వెళ్లి నా బెంచ్ దెగ్గరికి వెళ్తున్నాను మానస నన్నే చూస్తుంది, తనని దాటి వెళ్తూ తన ఒళ్ళో పడేలా నా చేతిలో ఉన్న కవర్ వేసి మళ్ళీ బైటికి వెళ్లాను.

మానస కవర్ లో డ్రెస్ ఉండటం చూసుకుని ఆనందంగా మార్చుకోడానికి వెళ్ళింది.

నేను కాంటీన్ కి వెళ్లి మా వాళ్ళతో క్లాస్ కి వచ్చాను, ఇంకా మానస రాలేదు.

అందరు క్లాస్ కి వచ్చారు రూప మేడం కూడా వచ్చి క్లాస్ తీసుకుంటుంది, నేను మానస కోసం చూస్తున్నాను, ఇక సహనం కోల్పోయి బైటికి వెళ్లి తనని చూడాలన్న ఆత్రంతొ లేవబోయాను.

అప్పుడు ఎంట్రీ ఇచ్చింది నా దేవత… తెల్లటి చీర,  గోల్డెన్ అంచు, అదే రంగు చంకీలతో సన్నని పైట, జాకెట్ భుజానికి అటు ఇటు మెత్తటి ఈకల లాంటి డెకొరేషన్ చీరకి ముత్యాల డిజైన్ అబ్బబ  వర్ణించడం కంటే చూడటం మేలు అని కన్ను అర్పకుండా నోరు తెరుచుకుని అలానే చూస్తున్నాను, మానస నన్ను చూసి నవ్వుకుంటూ వెళ్ళి కూర్చుంది.

ఆఖరికి రూప మేడం కూడా నైస్ సారీ అని మెచ్చుకుంది, అన్నిటికంటే మానసకి అప్పటి వరకు కామంతొ చూసిన కళ్ళన్ని ఇప్పుడు ఆకర్షణతొ ఆరాధిస్తున్నట్టు చూస్తుంటే విక్రమ్ మీద ఇంకా ఇష్టం పెరిగిపోయింది.

కాలేజీ అయిపోయే టైం కి అందరు తనతో మాట్లాడాలంటేనే భయపడేవారు అలాంటిది అందులో చాలా మంది ఏది అయితే అది అయ్యింది అని ప్రొపోజ్ కూడా చేసేసారు, మానస నవ్వుతూ సున్నితంగా రిజెక్ట్ చేసింది, మానసకి గర్వంగా అనిపించింది.

ఇంతక ముందు తను చూసుకుని పడే గర్వానికి, ఇప్పుడు ఒచ్చిన గర్వానికి ఉన్న తేడా కూడా తెలుసుకుంది.

కాలేజీ అయిపోయి అందరు ఇంటికి వెళ్లిపోతుండగా మానస అందరిని పిలిచి “ఇవ్వాళ నా బర్తడే సందర్బంగా చిన్న పార్టీ అందరు తప్పకుండా రావాలి అని నన్ను చూస్తూ అందరు తప్పకుండా రవాలి” అని ఎవ్వరికి కనిపించకుండా నాకు మాత్రమే కనిపించేలా పెదాలు వణికిస్తూ ప్లీజ్ ప్లీజ్ అంది….అందరం ఇన్విటేషన్ కార్డ్స్ తీసుకుని బైటికి వచ్చాం.

పూజ : అరేయ్ మనం కూడా వెళదాం రా..

విక్రమ్ : నీకు తనంటేనే పడదు ఎందుకే అక్కడికి మనం.

పూజ : రేయ్ పార్టీ ఎక్కడో తెలుసా గ్రీన్ లోటస్ హోటల్ లో మన జీవితంలో మళ్ళీ అక్కడికి వెళ్లలేము ప్లీజ్, ప్లీజ్….. ప్లీజ్ రా వెళదాం.

విక్రమ్ : సరే సరే ముందు ఇంటికి వెళ్ళండి, అందరు రెడీ అయ్యి ఉండండి వెంకట్ అన్న కార్ తీసుకుని వెళదాం.

అందరు ఆనందంగా “యే” అని హై ఫయ్ కొట్టుకున్నారు.

విక్రమ్ : పూజ ఆ హోటల్ పేరేంటి?

పూజ : గ్రీన్ లోటస్…….

6c